Tasmanië
Tasmanië kan echt een apart hoofdstuk van onze reis genoemd worden. Een nieuwe ervaring, nieuwe belevenissen op een eiland zo mooi. Natuur, natuur, natuur welke afslag je ook neemt en ieder deel van het eiland heeft z'n eigen nationale parken waar je als toerist prachtige wandelingen mag en kan maken. Op de ene plek een dichtgegroeid bosgebied, op de andere een open gebied met allemaal kleine en grote meertjes, uitzichten eindeloos en dan niet te vergeten de kilometerslange kusten met prachtige witte zandstranden. Wat een cadeautje! Voor ons een onvergetelijke week. Met een lach en een traan hebben we afscheid genomen van 'Tassie' en we hebben elkaar beloofd 'we'll once come back!'.

Melbourne - Hobart (Tasmanië) - St. Claire's Lake, maandag 17 januari 2011
De vlucht naar Tasmanië vanaf Melbourne verliep erg soepel en we stonden dan ook al snel bij de balie van Britz waar we ons 'campervannetje' op konden halen die we voor de week op Tasmanië gehuurd hadden. Na een introductiefilmpje van waar alles zat en hoe alles werkte (we hadden er niet veel zin in, maar het bleek toch erg handig te zijn ... vooral toen 's avonds bleek dat we als enige het knopje van de lampjes niet konden vinden. Dat hadden ze niet op het filmpje getoond ;> ) konden we vertrekken. Pascal reed zo weg in onze 'van', even wennen met schakelen en weer die piepruitenwisser die ook in dit voertuig geen richtingaanwijzer bleek te zijn, maar als dat alles is.

We reden door naar Hobart om inkopen te doen en om een snelle glimp van het stadje op te vangen. Voordat w verder reden hebben we een heerlijke Fish & Chips uit een grote frietzak gegeten bij Fish Frenzy (aanrader). Janneke kon niet laten om er een wijntje bij te nemen..., voordeel van niet rijden. We zijn in Hobart even rondom het Salamanca Square gewandeld en daarna op naar het Mount Field National Park. Toen we de 'drukte' van Hobart en nog een stadje dat er aan vast is gegroeid voorbij waren zagen we de schoonheid van Tasmanië meteen. Vooral toen we van de drukkere weg een B-weg op draaiden. Wauw. De uitzichten zijn echt subliem en zijn niet te omschrijven. In Mount Field National Park aangekomen zijn we naar de waterval (Russel Falls) gewandeld. Dit was maar een korte wandeling maar ons eerste plan was om door te rijden naar het St. Clair Lake en kijken of we daar konden blijven die nacht. Het Mount Field National Park was zo ontzettend mooi dat we getwijfeld hebben om daar te blijven. Uiteindelijk besloten we om toch maar wel door te rijden omdat we deze week nog veel meer willen zien en doen en het 'zonde' is om de eerste dag maar krap 100 kilometer te rijden. Via een mooie route zijn we naar St. Claire Lake gereden en daar hebben we geen spijt van gekregen. We waren allebei doodmoe en lagen er al vroeg in; het kost toch een hoop energie al die nieuwe indrukken.

St. Claire Lake - wandeling Mount Rufus, dinsdag 18 januari 2011
Na rustig wakker worden, een kop koffie en een ontbijtje zijn we aan de Mount Rufus wandeling begonnen. Het begin liep via smalle paadjes en een bosrijk gebied. Mooie en afwisselende vegetatie, af en toe bukken om onder de struiken door te lopen en soms ook klimmend over een omgevallen boomstronk. De paden op Tasmanië in de nationale parken zijn zeer goed verzorgd en als er bomen zijn omgevallen is het vaak zo dat men van de boom de breedte van het wandelpad er tussenuit zaagt zodat je door de boomstronk heen kan wandelen. Na twee uur wandelen kwam er een splitsing. Wij gingen rechtdoor omdat we de summit (de top) van de berg wilden bekijken. Vanaf dat punt veranderde de vegetatie en gingen we een ruwer gebied in. We moesten klimmen en vanaf een heel mooi uitzichtpunt waar we het meer mooi konden zien liggen begon het stuk van de rotsen. De top van Mount Rufus lag in de wolken en we zijn net onder de wolk gestopt en we hebben uit de wind onze lunch op gegeten. Dit zijn van die onvergetelijke momenten met schitterende uitzichten en dan zitten wij daar met z'n tweetjes en niemand anders die ons volgt onze boterhammetjes op te eten. Gaaf!
Wat iets minder was, was dat we vanaf dat moment in de wolken liepen en vanaf het hoogste punt, dat nog behoorlijk klimmen was, hadden we helaas geen zicht naar beneden. We liepen over de bergrug richting de top. Dit hadden we niet verwacht dat we over de bergrug zouden wandelen. Je ziet het vanaf beneden maar verwacht niet dat je daar kan wandelen. We hebben de top gehaald en hebben op een hele grote berg stenen ook onze bijdrage geleverd en er liggen nu twee steentjes bij. Eentje van Pascal en eentje van Janneke. Het geeft wel een kick hoor om het hoogste punt te halen. Toen begon de afdaling. Weer een andere vegetatie aan deze kant van de berg. Een soort heideplantjes in geel, oranje, roze, wit... Wauw, onbeschrijfelijk mooi. We kregen er geen genoeg van. En toen we uit de wolken kwamen weer hele mooie uitzichten over de meren om ons heen. Toen we weer met twee benen op de 'begane' grond waren was er een mooi aangelegd wandelpad waar je overheen wandelde. Onder de planken waar je over heen liep hoorde je het water stromen. Het was volledig begroeid met mos, er stonden prachtige cactussoorten en mooie bomen en onder het mos was een ondergronds stelsel van watertjes. Echt dit moet je zelf beleven om te voelen hoe dit is. Zo mooi, maar het is eigenlijk niet uit te leggen hoe mooi.
We kwamen nog een echidna tegen die zich aan het proberen was zich in te graven in de heideplantjes maar dat is te stug en dat lukte dus niet. Niet echt slim van ‘m. We hebben ‘m maar met rust gelaten. We hebben daar nog even staan dansen op de mossige ondergrond. Sprookjesachtig, al dat knalgroene mos met al die lieve kleine bloempjes en dan de prachtige heideplantjes & struiken. Vanaf het punt dat de andere wandelroute weer bij dat van ons samenvoegde liep het wandelpad voornamelijk door de bossen, net zoals het eerste stuk. Wij zijn kei blij dat we de lange route gewandeld hebben omdat de uitzichten super waren en de vegetatie en het sprookjesachtige stuk ons echt heeft geraakt. De schoonheid van de natuur is niet uit te drukken.
Toen we bijna aan het einde waren, kwamen we andere kortere wandelroutes tegen. Ook de Platybus bay route van 20 minuutjes. Die hebben we er nog even achter aan geplakt. Helaas geen platypus gezien maar we waren waarschijnlijk te vroeg. We hadden dan tegen negen uur (zonsondergang) moeten komen en niet tegen zessen. Het meeste kans heb je een uur na zonsopgang en een uur na zonsondergang. Morgen vroeg opstaan dan maar!

Lake St. Claire - Franklin Gordon National Park - Cradle Mountain National Park, woensdag 19 januari 2011
Om 6 uur liepen we weer buiten op weg naar de Platypus bay. Achteraf bleek nog te laat want de zon komt hier al om half vijf op. We hadden wel geluk want we zagen een wallaby soort die hier voorkomt; de Pedemelon. We hadden ‘m ook al gezien in Mount Field National Park maar door de begroeiing was het daar moeilijker om ‘m te zien en te kunnen fotograferen. Nu hadden we geluk dat er op bepaalde punten eentje zat. Ze zijn erg schuw hoor dus ze schieten heel snel weg. Ook in de buurt van de Platypus Bay hebben we er een paar weg zien schieten.
We reden rond kwart over acht van de camping weg. We wilden namelijk een paar keer stoppen om een korte wandeling te maken in het Franklin Gordon National Park. Via de highway die we moesten rijden om in Cradle Mountain te komen rijdt je 56 kilometer door het Franklin Gordon National Park. We zijn er op drie plekken gestopt: 1. Wandeling bij de Franklin River. Een mooie wandeling van 40 minuutjes langs de rivier. Bij de verschillende vegetaties stonden borden met uitleg. Je kreeg hierdoor een mooie indruk van het park. 2. Wandeling naar een viewpoint (Donaghys Hill Lookout). Een mooie klim via een bosrijk gebied naar het viewpoint. Daar had je een schitterend uitzicht over het gebie. Je had er een 360 graden view. We spraken er nog een man uit Queensland. Gelukkig was zijn huis niet getroffen door de vele regen en had hij alles nog. Hij was alleen aan het reizen en was met zijn eigen auto via Devonport met de boot aangekomen. Hij had tot nu toe langs de westkust van Tasmanië gereisd. Hij gaf ons nog wat tips, wees ons op de agressieve mieren met klauwtjes voor aan hun lijf (serieus!) en vertelde vanalles over de bomen op de terugweg naar beneden. Aardige en karakteristieke man. Leuk zo'n ontmoetingen. 3. Het derde punt waar we stopten was een waterval -Nelson Falls. Janneke wilde dichter bij de waterval en klom via een simpel wegje (!!! dacht ze) op de stenen richting een mooie steen. Ahum, de stenen waren erg glad en ze gleed uit. Eén been tot aan het scheenbeen in het water, jasses schoen helemaal nat, maar het andere been was de pineut. Daarmee knalde ze op een steen. Toen ze haar broek omhoog deed om de schade te bekijken zag ze een vlek zitten. Balen en pijnlijk! Na een paar foto's toch maar weer terug via de gladde stenen. Nu ging het wel goed. Pascal even haar been laten zien.... Oh dat is toch iets erger. Er zat een bult zo groot als een golfbal / pingpongbal. We zijn maar snel terug gewandeld en hebben een blikje cola uit de koelkast gehaald om het te koelen. Been omhoog om het dashboard en koelen. Bij een meer hebben we onze campervan langs de kant gezet en hebben we een heerlijke pasta gemaakt; de flexibiliteit om je huis bij je te hebben. Heerlijk.
Op de B-weg naar Cradle Mountain National Park toe zagen we de berg al liggen. Er was een heel mooi viewpoint waar we gewoon moesten stoppen. Je kunt niet zo maar doorrijden op zo'n prachtige plekken. Wat een uitzicht.
In Cradle Mountain N.P. aangekomen hadden we geluk; één van de laatste twee campingplekken. Je mag in dit park namelijk niet met je campervan naar de startpunten van de wandelingen maar je moet gebruik maken van een busservice. 's Middagas hebben we een wandeling van zo'n twee uur gemaakt rondom het Dove Lake. Deze ligt aan de voet van de cradle mountain. Cradle Mountain National Park is een veel bezocht park maar we snappen ook waarom. Een paradijs onder de vele paradijzen aan Nationale Parken die Tasmanië rijk is. Hoe vaak wij niet tegen elkaar gezegd hebben hoe mooi het is, wat we genieten, kijk daar, oh dit geloof je niet, oh wat een mooi uitzichtspunt, oh nog mooier dan het vorige punt.... Die kunnen we niet meer tellen. En met het weer hebben we ook super geluk gehad. De week voordat wij er waren was het weer echt slecht geweest en op de camping zei de vrouw van de receptie dat ze die vrijdag weggespoeld waren op de camping. Wij hebben geluk en we hebben dan ook volop genoten van het droge weer.

Cradle Mountain, wandeling 20 januari 2011
Horse Track (moeilijke en modderige track), uitzicht op het crater lake, naar Marions Lookout (prachtig uitzicht op het Dove Lake en Cradle Mountain), via Wombat lake (klein watertje) richting Ronny's Creek (opstapplek van de bus)
De ochtend begon iets minder, met wat regen en het keek behoorlijk mistig. Iets langer in bed blijven liggen omdat we niet zo veel zin hadden er uit te komen met dit weer. Daarna ontbeten en wandelschoenen aan, lunch in de tas en op naar het beginpunt van de wandeling die we die dag wilden maken. We stapten uit bij Ronny's Creek. Een bepaald stuk is op dit moment afgesloten ivm reparaties. Of dat met het weer te maken heeft dat weten we niet maar je kunt er in ieder geval niet doorheen. Hierdoor 'moesten' we een stuk van de horse track wandelen. Bij de splitsing ging het ook langzaam omhoog en het was inderdaad een lekkere klim. Wij vonden het niet erg. Het uitzicht was ook mooi, totdat we helaas weer in de mist / wolken moesten gaan lopen. Vanaf daar was het pad ook niet meer goed onderhouden en moesten we behoorlijk wat rotte planken en poeltjes water ontwijken. De vegetatie op dit hoge punt was veelal met hele kleine vetplantjes met lieflijke kleine witte bloempjes er in. Op veel plekken lagen druppels water dromerig op deze plantjes. Wat een mooi gezicht. Toen we bijna op het hoogste punt van deze berg water (crater point denken we ons te herinneren) kwamen we een groep wat oudere mensen tegen. Het leek of ze onder begeleiding aan het wandelen waren en dat ze uitleg kregen over de vele plantjes die dit deel rijk is. Veel plantjes, struiken en bomen zijn endemisch aan Tasmanië en vast ook zeker een aantal endemisch aan dit deel van Tasmanië. Tijdens de wandeling bij St. Claire Lake hadden wij dit gevoel ook al. Nu had de buschauffeur dat 's ochtends in de bus verteld.
Het was zo hoog in de wolken behoorlijk koud en er ging steeds een laagje bij en uiteindelijk ook onze regenjassen. In de mist lopen is niet ons favoriete wandelweer en dat zijn we dan ook redelijk snel weer moe. Ook omdat je niets ziet en je niet weet of het 'gevaarlijk' is. Toch melden ze bij het infocentrum niet dat je niet mag starten en deze route werd ons zelfs aangeraden. Op de kruising met de overland track en de Cradle Mountain View route kwamen we drie mensen tegen die de overland track liepen. Ze vroegen ons hoe het pad was dat wij gelopen hadden. Behoorlijk drassig maar via de mooie groene plantjes was het goed te doen. Enige nadeel: de mist. Zij moeten namelijk kiezen: de track die wij gelopen hebben of de route die wij aan het einde zouden nemen. Vanwege de drassigheid hadden zij de laatste gekozen. Ze gingen in 7 dagen de overland track lopen. Mooi, maar als het veelal in de mist zou zijn dan zouden wij het niet zo veel aan vinden. Het lijkt er op dat die niet zo hoog loopt dus waarschijnlijk heb je er minder last van.
Na dit punt werd de route weer met zicht. We daalden uit de wolken en kregen weer uitzicht over dat wat er beneden ons afspeelt. Wauw wat een mooie uitzichten. Overal kleine watertjes. We zagen in de verte het crater lake liggen. Dat hadden we niet verwacht dat daar het crater lake lag en groot dat het was. We kwamen een groep Japanners tegen die naar het Cradle Mountain Viewpoint gingen en ze zeiden dat de Marions Lookout nog mooier was. Inderdaad, dat was maar 2 minuten lopen maar daar had je uitzicht op het hele Dove Lake (waar we de dag ervoor gelopen hadden) en de Cradle Mountains. Wauw... We komen woorden te kort.
Vanaf hier liep de route (voor ons) naar beneden. Behoorlijk stijl en het eerste stuk ook nog eens over rotsen dus dat was wel even oppassen geblazen. Het pittigste stuk was een heel smal paadje stijl naar beneden. Ze hadden daar ook een railing gemaakt. Blijkbaar gaan de meeste mensen andersom want we kwamen best wel wat mensen tegen. Dat is zeker een pittige klim naar boven. Er zullen een aantal mensen het pittig krijgen als ze daar omhoog moeten, dachten wij. We hebben ze maar niet gewaarschuwd.
De wandeling eindigde op de lange boardwalk waar we ook gestart waren. Een mooie afsluiter en we eindigden de wandeling ook lekker in de zon. Weer een hele mooie wandeling van zo'n 4,5 uur. Heerlijk.

Na de wandeling hebben we nog een bezoek gebracht aan Devils@Cradle. Een privé-initiatief die Tasmanian Devils opvangen en proberen de populatie uit te breiden met behulp van speciale broedprogramma's. Om de beestjes nu echt zelf te zien is wel gaaf. Zwarte met wat wit her en der maar ook bruin gekleurde met witte puntjes. Gaaf. Een moeder kan maar 4 jongen voeden. Heeft ze er meer dan heeft de rest pech. De dierenwereld is een harde wereld. We vonden het leuk om dit goede project te sponsoren zodat wij de diertjes ook konden zien, want ze in het wild te spotten is ontzettend moeilijk. Na een uurtje hier rondgewandeld te hebben zijn we aangereden.
We wilden naar La Trobe waar Pascal had gezien dat je een Platypus centrum kunt bezoeken. We besloten naar Devonport te rijden naar het informatiecentrum en daar te vragen waar het precies is in La Trobe en om inkopen te doen want onze koelkast begon leeg te raken. Om 5 voor 5 (alles sluit hier om 5 uur) kwamen we daar aan en.... Bad news! Het centrum was door enorme beschadiging door het slechte weer van de week ervoor gesloten. Balen, want we waren hier naar toe gereden alleen maar daarvoor. Plan B. We rijden door zo ver mogelijk om de dag erop zo dicht mogelijk bij Mount William NP te zijn zodat we niet een te lange reisdag hebben. We hebben boodschappen gedaan en zijn doorgereden tot aan Scottsdale. De weg er naar toe veranderde van ruw naar een meer agrarisch gebied. We zien veel weilanden met zwarte koeien. Mooi plaatje. Vooral als je vanaf hoog naar beneden de dalen inrijdt.

Mount William National Park, vrijdag 21 januari 2011
Na een heerlijk ontbijtje (inclusief gekookte eitjes en nog vers brood van gisteren, zijn we vanuit onze gratis camping in Scottsdale richting Mount William National Park gereden, De rit ging door mooi bosrijk gebied, afgewisseld met agrarische landerijen. De gehuchten op deze weg zijn nauwelijks het noemen waard. Het is echt een afgelegen gebied.
Aangekomen in het prachtige NP zijn we eerst naar Musselroe Bay gereden. Dit is zo'n beetje het meest noordoostelijk gelegen punt van Tassie (zoals de locals Tasmanië liefkozend noemen). Musselroe Bay straalt uit wat het ook daadwerkelijk is. Een klein baaitje met een paar vissersbootjes, enkele (vakantie)huisjes en een prachtige groep pelikanen. Vooral deze schitterende vogels die we al op Kangaroo Island hadden gezien, trokken onze aandacht. Het blijkt elke keer maar weer, dat wildlife ons altijd boeit. Behalve de fotogenieke pelikanen, stond er ook een prachtige oude (Ford?) met een joekel van een kano op het dak. Bleek deze van een oude Australische man te zijn die lekker aan het rondtrekken was. Geweldig! Met een sticker op de het nummerbord met de tekst 'Tasmania holiday isle!' Dat kunnen wij beamen.
Musselroe Bay hadden we snel gezien en we gingen op zoek naar een leuke campingplek dicht bij het strand in het park. Uiteindelijk kozen we voor campsite 3 (Stumpey 3 genaamd). Prachtig gelegen pal aan het strand, maar wel beschut door begroeiing. Op weg naar de campsite realiseerden we ons pas echt in wat voor natuurparadijs we beland waren. We konden onze ogen niet geloven toen we vele Bennet Wallaby's en zelfs enkele Forester Kangaroos zagen. Deze is verwand aan de grijze kangaroo van het vaste land van Australië, maar komt alleen nog maar voor in dit NP. Het park heeft veel bos, maar ook open grasvlakten. Met name op deze vlaktes is het goed dieren spotten. Hoogtepunt was trouwens wel een vrouwtjes Wallaby met jong in de buidel. Ontroerend om van zo dichtbij (slechts een paar stappen) en echt in ‘t wild dit te mogen ervaren. We genieten echt met volle teugen van zulke momenten. Dit is ook de reden waarom we graag naar dit park wilden gaan.
Op onze campingplek hebben we eens heerlijk relaxt. Het zonnetje kwam erdoor en een parkranger kwam ons waarschuwen dat er storm op komst was. Op dat moment leek het er in de verste verte op, want zoals we net schreven kwam juist het zonnetje erdoor. De beste man zei dat het weer in Tassie onberekenbaar is en heel snel kan omslaan. Hij raadde af om te wandelen richting Mount William. Dit bericht gaf ons net dat laatste zetje om lekker neer te ploffen en wat te lezen of niks te doen. Na een paar uurtjes (wederom zonder een boek aan te raken) en een lekkere lunch verder, hebben we de auto gepakt en wilden we een korte wandeling maken de rotsen aan de zeekant. Na een paar honderd meter konden we al niet meer verder vanwege een watertje waar we niet over konden. Mmm, wat nu? De wandeling naar de top van Mount William vanuit daar was 5 uur retour. Daar hadden wij even geen zin in. Dan maar met de auto naar de voet van deze berg (zeg maar heuvel) en vanuit daar op en neer naar het hoogste punt. Na zo'n 5 minuten lopen komen we een man en vrouw tegen. Na wat small talk, zei de man dat ze iets verderop een tigersnake (tijgerslang?) hadden gezien. SLIK! Een tijgerslang..... hij hielp ons er nog even fijntjes aan herinneren dat dit vriendelijke beestje hoogst giftig is en dat je na een beet binnen het uur dood bent. Check this.... http://en.wikipedia.org/wiki/Tiger_snake . Als je in paniek raakt of gaat bewegen, gaat dit nog sneller. Lekker verhaal. Staan wij daar, enigszins geschrokken elkaar aan te kijken of we eigenlijk nog wel door willen lopen... Tuurlijk, we zijn toch geen watjes en per slot van rekening zijn slangen banger van ons dan andersom, alhoewel. We hadden 's ochtends bij het informatiebord ook wel gelezen dat er op Tassie drie slangen voorkomen; ja en alledrie hoogst giftig! Maar in het echt.... Da's toch wel enger dan iets lezen op een informatiebord. De eerste meters heel voorzichtig zowat voetje voor voetje liepen we door. Pascal voorop en Janneke in z'n schaduw. Het zal er best komisch uitgezien hebben, twee helden op sokken die niet willen opgeven. Even later zat het hart in de keel en de schrik in de benen. Er schoot een grote hagedis net voor onze voeten het pad over het struikgewas in. Tjeemig, wat zo'n waarschuwing van zo'n wildvreemde impact heeft! Even dachten we toch maar om te draaien en de uitkijk te laten voor wat ie was, maar nu waren we al zo ver, teruggaan had weinig zin. Opgelucht kwamen we boven en we werden beloond met een fenomenaal uitzicht op het hele park en de kustlijn. Wow. Na wat rust, enkele kiekjes, wat chippies en een paar slokken drinken gingen we hetzelfde pad terug. Heel wat zelfverzekerder liepen we naar beneden, al liet het giftige slang verhaal ons nog niet helemaal los. We praatten onszelf moed in door het feit dat slangen door de trilling van onze voetstappen allang weg zijn voordat we ook maar in de buurt zijn. Het wordt pas link als je er per ongeluk boven gaat staan. Hoe ziet zo'n tijgerslang er eigenlijk uit? Waarschijnlijk met dwarsstrepen zoals een tijger op zijn huid, maar hoe groot? We schatten dat het tussen de 20 en 50 cm zal zijn. Daar zullen we dus bij elke stap die we neerzetten scherp op letten. Het gaat lekker en het einde komt al in zicht. Janneke begint zelfs te zingen 'we zijn er bijnaaah'......tot Pascal stokstijf blijft staan en stamelt...'daar, rechts, daar gaat ie' en ondertussen wijzend naar een joekel van een donkergekleurde slang met een streeptekening op de huid op nog geen 3 meter afstand. De levensgevaarlijke slang schoot het struikgewas in, supersnel en Janneke en Pascal versteend en verbijsterd achterlatend. Wat?? Dit was ‘m echt! En groot... minstens 1,5 meter en een diameter van wel 7 cm. Met de adrenaline van de schrik nog volop in de benen lopen we snel verder op commando van Janneke 'Lopen, lopen', dadelijk komt ie weer terug!' Net voordat we bij de auto zijn zit er ook nog een enorme hagedis op het pad. Het lijkt net een slang met poten. Aangezien alle drie de op Tasmanië voorkomende slangen giftig zijn, vertrouwen we ook dit exemplaar niet en wachten af tot het ook wegschiet de bush in. Het duurde even waardoor we nu wel wat foto's kunnen maken. Bij de tijgerslang waren we beide zo geschrokken en de slang zo snel weg, dat dit helaas niet gelukt is. Wat een wandeling...pfff...niet gedacht dat er enkele rampscenario's door ons hoofd zouden spelen, maar gelukkig is er niks met ons gebeurd.

Duskdrive; op zoek naar de Wombat! Het Mount William National Park staat bekend om het spotten van wildlife. Er is een zogenaamd 'kangaroo drive' pad waar je ook mag rijden voor zonsondergang en net na zonsopgang. Een pad waar je wordt verzocht om langzaam te lopen zodat je ook geen dieren doodrijdt. We begonnen aan onze nightdrive net na 8 uur. We kwamen al snel bij een open veld en daar stond al een andere jeep. En we hadden meteen geluk. Een wombat. Het lijkt op een grote cavia op poten. Dat we dit dier(tje) zo snel al zouden spotten dat hadden we niet verwacht. Het was echt een grappig gezicht en we konden er zelfs naar toe lopen. De mensen uit de andere jeep waren namelijk uitgestapt om dichter bij de wombat te komen en ze stonden om ‘m heen met om hen heen weer vele wallaby's. Wat een prachtige wereld en wat een geluk dat wij hier tussen mochten staan. Wat een heerlijk gevoel. De wombat kwam op ons als een grappig maar ook beetje onbenullig beestje over. Het enige waar hij mee bezig was, was het eten van het gras en hij liep van links naar rechts en van voor naar achter. Nadat we een tijdje de wombat hebben gevolgd zijn we verder gereden. We kwamen nog op een paar plekken een wombat tegen. De vegetatie was op iedere hoek weer anders. Van een open veld naar een volgegroeid stuk met allemaal struikgewas en dan verder op weer een droog bosrijk gebied. Het is eigenlijk niet te omschrijven, maar Tasmanië is zo ontzettend rijk aan flora, fauna, dieren en ieder gebied heeft weer een andere omgeving. We kwamen erachter dat we eigenlijk wel om half acht hadden kunnen aanrijden omdat we in de schemering helaas niet het hele rondje af konden maken. We hebben het natuurlijk wel afgemaakt maar halverwege was het te donker en ieder struikje was voor ons een wombat of een wallaby. Dit zal waarschijnlijk wel niet het geval geweest zijn. Onze nightdrive zoals we ‘m zelf omgedoopt hebben was zeker geslaagd en we kropen toen we terugkwamen dan ook tevreden ons bedje in.

Mount William National park via Bay of Fires naar Freycinet National Park - zaterdag 22 januari'11
In de ochtend wilden we nog van de mogelijkheid gebruik maken om een ochtenddrive te maken om nog een keer van de dieren te genieten. Onze wekker ging om 5 uur af, maar we hebben ons nog eventjes een half uurtje omgedraaid omdat het nog te donker was. Om half zes waren we op en een kwartiertje later reden we de campsite af op weg naar de kangaroo-drive. Het bleek toch iets te laat te zijn, maar we hebben weer enorm genoten van de vele bennett wallaby's en de Forester Kangaroos. Deze ochtend hebben we heel veel grote kangaroos gezien en ze hopten voor onze auto de weg over en zo van het ene veld naar het andere veld, om daar nog even verder te springen. Wauw wat een krachtig dier, die spieren in z'n poten. Echt geweldig om te zien. En snel, zelfs de kleintjes die racen al hoe jong ze ook zijn. Ook weer een paar mama's met jong gezien. Dat blijft ook een aardigheid om naar te kijken. Jullie kunnen je wel voorstellen met wat voor een big smile wij in ons campervannetje zaten te genieten van het vroege ochtendgloren. Dit is echt ons dingetje.
We hebben een route gereden van 1,5 uur en toen zaten we weer op de 'gewone' onverharde weg op weg naar St. Helens. We hebben ontbeten aan de noordkant van Bay of Fires. Helaas bleek dat je daar niet echt het strand op kon, dus we zijn na het ontbijt maar doorgereden naar de andere kant via St. Helens. Bay of Fires is een strandgebied met mooie witte, lange stranden en helderblauw water. Op het strand liggen her en der roodgekleurde stenen. Mooi gezicht.
Vanuit hier zijn we doorgereden naar Freycinet National Park. We hadden een campingplek gereserveerd op de Big4 camping van Coles Bay. Een beetje te familie-achtige camping voor ons maar ok voor een nachtje. Rond half vier zijn we naar de vuurtoren van het National Park gereden van waar we een mooi uitzicht hadden op de kuststrook en het zeer bekende Wineglass Bay. De dag erop hadden we een wandeling gepland die ook via het Wineglass Bay uitzichtspunt en het strand zelf gaat, dus de eerste middag van een afstand bekijken vonden we prima. Daarna nog een stuk gewandeld naar Sleepy Bay. Een klim via een begroeid gebied en via kliffen naar een baaitje waar je op de hoge rood verkleurde rotsen kon klimmen. Gaaf en wederom een mooi uitzicht vanaf hier. Je kunt vanaf hier ook heel mooi kijken op de verschillende bergen die het park rijk is. Het is hier ook heel goed aangegeven op de uitzichtspunten dus je hebt een goed oriëntatiegevoel. Bij Sleepy Bay klotste de zee enorm hard op de grote rotsen. Een aardigheid om naar te kijken. De grote witte schuimkoppen die keer op keer tegen de rotsen aanknallen. Dit zal toch ook wel voor erosie zorgen of niet? Hopelijk gaat dit proces dan enorm langzaam. Na de klim naar Sleepy Bay en terug zijn we bij Richardson Bay nog lekker hand-in-hand langs de branding gewandeld en op de terugweg is Pascal naar de campervan gewandeld om een koel biertje, een wit wijntje en een zakje nootjes te halen. We hebben een uurtje in de early evening zon zitten genieten op het witte strand. De zon voelde nog heerlijk aan. Dat is het voordeel dat we hier in de zomer zijn. De zon gaat pas na negenen onder.
Wederom een heerlijke dag op dit mooie eiland.

Freycinet National Park, zondag 23 januari 2011
Weer een wandeling op deze dag. Het eerst stuk van de route volgde het Wineglas Bay Lookout-punt. Best nog wel een klim en na een uurtje waren we boven. Van bovenaf had je een prachtig overzicht over de wineglass bay. Een wit zandstrand in de vorm van een wijnglas en dat midden in een Nationaal Park. We zijn naar beneden gewandeld want wij wilden dit zachte, witte strand ook tussen onze tenen voelen kriebelen. Er zat bij een boom een bennett wallaby te knabbelen aan de takjes en hij leek zich niets aan te trekken van alle mensen die om hem heen stonden om foto's te maken.
We hebben een lekkere wandeling gemaakt langs het strand. Heerlijk zeg en helemaal ook omdat de zon natuurlijk scheen. The Tasmanian Sea is trouwens erg koud dus wij hebben ons niet in het water gewaagd... alleen al de gedachte! Brrrrr. Er waren maar een paar waaghalzen die het wel deden en aan de baaitjes die vanaf de normale weg toegankelijk zijn, hebben de meeste mensen een wetsuit aan dus het is echt steenkoud. We kwamen een paar skeletjes tegen van een hoofdje. Wat zou het zijn? We hebben het twee mensen gevraagd en zij dachten van een vogel. Het zou ook van een pinguin kunnen zijn. Toen we terugliepen lagen er namelijk vijf dode pinguins op het strand. Een gat in de buik waar de kraaien hun slag hadden geslagen. Zielig, maar dit hoort nou eenmaal bij de natuurlijke kringloop. Na de strandwandeling liepen we van de ene kant van het strand via een pad dwars door het land naar de andere kant naar de Hazards Beach. Een mooie wandeling dwars door het groen. Op het einde was een groot stuk wetland waar het natuurlijk een vogelparadijs is. Jammergenoeg kon je niet aan de rand van het stuk water komen dus we hebben alleen de vogels aan de rand van het pad kunnen bekijken.
Aan de andere kant van het strand besloten we om neer te ploffen en onze lunch te nuttigen. Waarschijnlijk het laatste mooie witte strand dat we hier op Tasmanië zullen bewandelen. We hebben lekker een half uurtje zitten genieten van de rust, waarna we onze wandeling hebben voortgezet. De wandeling liep langs de branding van de zeerand over de rotsen en door het bosrijke gebied. Freycinet is weer een heel ander N.P. dan de andere parken op Tasmanië. Wat een afwisseling op zo'n relatief klein stuk land. De uitzichten op de grote, roodgekleurde rotsen boven ons blijven iedere keer weer mooi en indrukwekkend. Soms ligt er een grote steen op een andere steen en je hebt het gevoel als je een klein duwtje geeft die zo naar beneden komt rollen. In totaal hebben we zo'n vijf uur gewandeld en we hebben er enorm van genoten. We zijn vanuit hier richting Hobart gereden want de dag erop moesten we ons campervannetje inleveren en ons vliegtuig dat ons naar Sydney gaat brengen, halen.

Sydney, 24 - 29 januari 2011
Sydney heeft iets. Wat? Een bepaalde vibe die moeilijk te omschrijven is.Wat heerlijk dat we hier een week zijn!

De eerste indruk van de stad was meteen al goed. De eerste dag hebben we een wandeling gemaakt richting Darling Harbour die dicht bij ons hostel is. Een heerlijk plek om rond te wandelen en om te genieten van de zwoele zomeravond.

De tweede dag zijn we de hele dag op pad geweest om de stad en de bezienswaardigheden te bezichtigen. Als eerste gingen we natuurlijk richting de welbekende Harbour Bridge en het Opera House. Wat een kick om deze twee nu met onze eigen ogen te kunnen bekijken. Het is ook een leuke plek om rond te dwalen en je krijgt geen genoeg van de uitzichten op deze twee hotspots van de stad. Hierna zijn we door de botanic gardens gewandeld en zijn we aan het einde van de middag met de ferry richting Manly beach gegaan. Daar hebben we heerlijk op het strand gelegen in de late middagzon.
Op 26 januari is het Australia day. En laat ons nou net op die dag in Sydney zijn. We hadden bij de tourist info veel foldertjes mee gekregen met alle festiviteiten in de stad en we zijn dan ook aan het einde van de ochtend vertrokken om 's avonds pas weer terug te keren. Het was een soort Koninginnedag maar dan met de vlag van Australië. We zijn 's ochtends begonnen in het Maritiem museum. Een mooi opgezet museum. Er was ook een speciale tentoonstelling over haaien, erg leuk. We zijn naar hyde park gewandeld en via hier langs een hele rits oldtimers richting de haven naar the Rocks. The Rocks is de oudste wijk van Sydney en daar waren verschillende podia met artiesten. We kwamen uit by Casy Donovan; één van de winnaressen van Idols. Ja, dat hebben ze hier ook. Die meid had een stem! Die kan zingen en erg goed live ook nog eens. Later hebben we haar ook nog bij Darling Harbour gezien, daar stond ze ook nog te zingen. We hebben bij de verschillende podia gezeten en genoten van de verschillende artiesten. 's Avonds zijn we nog naar het vuurwerk gaan kijken. Dit was echt te gek. Op het ritme van kei harde muziek schoot het vuurwerk de lucht in. Wat een afsluiter van een bijzondere dag in Sydney.
Op donderdag hebben we een wandeling gemaakt vanaf Watsons Bay richting Bondi Beach. Dit was de zogenaamde Cliff walk. Op een gegeven moment belandden we in de elite-wijk van Sydney. Wat een huizen.... Op Bondi beach hebben we ons met een fish & chips in het zand laten zakken en hebben we daarna een verfrissende duik in het koele water genomen.
Sydney heeft zo veel te bieden dat we besloten hebben om niet naar de blue Mountains te gaan maar de laatste twee dagen ook in de stad te blijven. We blijven in en rondom de stad en pakken ook wat rust om ons op ons volgende deel van de reis voor te bereiden.

Veel groetjes,
Pascal & Janneke