In hartje zomer in Australië in de regen 'The Great Ocean Road' berijden, kwam in onze gedachten voordat we vertrokken niet op. Toch hebben we, na twee dagen op het onvergetelijke Kangaroo Island, een heerlijke trip door de Barossa wijnvallei en een bezoek aan The Grampians National Park, de Great Ocean Road de eerste dag volledig in de regen afgelegd. Maar het weer kan snel veranderen, dat hebben we inmiddels zelf ervaren ... Aangekomen in Melbourne werd het droog! Het zuiden van Australië heeft ons diverse malen versteld doen staan.

Overstroming
Het is onwerkelijk wat we zien. Wij zijn in een land waar in Queensland het water met bakken naar beneden is gekomen en nog steeds blijft het daar regenen. De huizen in bepaalde gebieden staan volledig onder water. Een ramp van ongekende grootte. Veel Australiërs zijn richting Queensland vertrokken om de mensen daar te gaan helpen met opruimen van de ravage die het weer daar heeft aangericht. Onderweg zien wij dat de meeste rivieren buiten hun oevers zijn getreden en dat de normaal mooie watertjes het water niet weggevoerd krijgen. In het Zuiden is het inmiddels gestopt met regen, maar in Queensland regent het nog steeds. Hopelijk wordt het daar snel droog en kan de grote opruiming daar beginnen.

Kangaroo Island, 6 & 7 januari 2011
We werden om half zeven opgehaald door Surf & Sun. In de bus zaten 12 anderen en de gids (Gus). Chris en z'n vrouw (Jana) uit Nieuw Zeeland, twee Italianen uit San Marino (Jacamo en Michele - de twee gangmakers van het stel), Lorenzo uit Italië, Tristan uit Melbourne, Dominik uit Oostenrijk, 3 Koreanen , Ruth uit Zwitserland en Katinka uit Nederland. Het was een erg gezellige groep met als gangmakers de broers uit Italië; het type ruwe bolster blanke pit.
Het was een trip van 1,5 uur per bus naar de haven van Cape Jervis naar Penneshaw Dit verliep allemaal soepel en ook de bootreis van 45 minuten was erg rustig. We spraken nog een stel dat net zoals wij 4 maanden aan het reizen is (zij in Australië en Nieuw Zeeland) en weet je waar ze vandaan kwamen? Uit Horst. Toevallig.
De eerste stop die we aandeden was het strandje van Pennington Bay met het uitzichtpunt Prospect Hill. Een geweldig mooi strand met helderblauw water. Helaas te weinig tijd om een duik te nemen maar wel even tijd om een stukje het strand op te lopen en een paar kiekjes te schieten. Daarna reden we door naar de Harriet River met het strandje Vivonne Bay. Vivonne Bay is door een bekende Australiër uitgeroepen tot het mooiste strandje van Australië. Inderdaad erg mooi. Nadat we een drie kwartier samen in een kayak hadden gezeten, hebben we ook een duik genomen om lekker af te koelen. Het kayakken was leuk maar het was ook behoorlijk warm en we wilden ook zeker dit mooiste strandje van Australië van dichterbij bekijken. Toen we terugkwamen bij de bus was onze lunch klaar, bbq! Heerlijke worstjes en kangaroobiefstukjes met sandwich en een lekkere salade.
Na de lunch zijn we door gereden naar onze slaapplek. Surf & Sun heeft een eigen accommodatie; een mooi en netjes verzorgde plek kunnen we wel zeggen. Deze ligt op het erf van een boer en het uitzicht vanaf zijn erf naar achteren toe was ook prachtig. Hier wilden wij die avond wel in een swag slapen.
We vertrokken snel verder naar het information centre van Flinders Chase National Park. Een klein maar leuk en informatief centrumpje. Wat het leukste was waren de dierenhuiden die hier op een 'voel'tafel lagen. Je kon de huiden aanraken en voelen hoe de huiden van de dieren aanvoelen.
We reden naar de Remarkable Rocks. Van een bepaald punt kon je ze al zien liggen; een stapeltje kleine stenen van veraf. Jammer genoeg geen strakblauwe achtergrond maar ok, het blijft prachtig om te zien. Het was nog droog en Gus had verwacht dat het 's middags zou regenen. Geluk dus.
Wat we niet mogen vergeten is dat 3 jaar geleden van het eiland zo'n 1/4^de deel is afgebrand. Je kan dit nog goed zien maar ook zie je dat de begroeiing weer goed op gang is gekomen, gelukkig.
De remarkable rocks zijn van dichtbij gigantisch en echt leuk om een uurtje te vertoeven en op te klimmen, foto's te maken in allerlei standjes en een groepsfoto mag natuurlijk ook niet ontbreken. Na de remarkable rocks hebben we de New Zealand Fur Seals bezocht. Echt gaaf om deze beestjes in hun 'slaapkamer' te bekijken. Gus legde uit dat de moeders 3 dagen aaneengesloten op zee naar eten zoeken. Ze komen dan op de plek waar wij waren terug, vandaar dat het lijkt voor ons dat ze enorm lui zijn. Er lagen ook veel kleintjes die in het water en op de rotsen aan het spelen waren. Een prachtig schouwspel. En alsof het deze dag nog niet genoeg was zijn we ook nog gestopt bij de Hanson Bay. Een reservaat waar de kans groot is om koala's te zien. En we hadden geluk. We hebben voor de eerste keer in ons leven koala's in de boom en op de grond gezien. O ja, ook nog een moeder met een lief klein koalaatje die zelf aan het klauteren was. Yes, het kan niet op. Echt gaaf om al deze dieren hier te mogen zien. De koala kwam van origine niet voor op KI maar men heeft deze hier geïntroduceerd omdat men bang was dat ze op het vasteland verloren zouden gaan. Op dit moment zijn er > 35,000 op Kangaroo Island en er is eigenlijk te weinig eten voor de koala's. Beetje dubbel als je dat hoort. Wij vonden het echt te gek om deze beestjes te zien. Bij eentje leek het zelfs of dat die dood in de boom was gezet. We hadden geluk want we hebben ook een koala op de grond gezien. Na een tijdje schoot hij weer in de boom en daar kwam het: het geluid van de koala. Het lijkt wel een speenvarken. We hebben er bij staan lachen samen met de twee Italiano's.
Op de weg zagen we nog een echidna (soort grote egel) gezien die aan de kant van de weg lag; hij rolde zich van schrik op. Zijn puntneusje kwam eventjes te voorschijn; wat een schattig beestje.
Terug op onze slaapplek snel samen, onder het genot van een wijntje / biertje en Italiaanse liedjes zingend, de groenten gesneden zodat de pasta gemaakt kon worden.
's Avonds aan het kampvuur gezeten en marshmallows geroosterd in het vuur. Wat een onvergetelijke dag! 's Avonds kropen wij met een grote glimlach onze swag in. Helaas geen sterren maar we lagen heerlijk buiten in de openlucht. Geen last gehad van de dikke spin die wel binnen op de stereotoren zat en ook niet van de possum. Dit is een 'vervelend' diertje omdat hij op etensresten afkomt. Australiërs zijn er niet blij mee; ze zijn te brutaal en ze eten te veel kleine endemische diertjes op. De possum die bij ons rondliep, was ook erg brutaal en viel op een gegeven moment zelfs de vuilnisbak in. Wij hebben dit diertje nog nooit gezien en waren wel onder de indruk van dit schattige diertje met zijn roze neus. Tristan, andere groepsgenoot lag ook in een swag, maar niet in het open veld zoals wij. Hij had last gehad van de possum. Goede keuze dus om wat verder het veld in te gaan liggen. Dit zijn van de onvergetelijke overnachtingsplekken!!

De volgende dag wel op tijd wakker. We hoorden het gebrul van een koala en de contouren van de horizon werden langzaamaan zichtbaar. Het enige nadeel was dat we tussen half zes en half zeven echt last van muggen hadden. Heel vaak gepikt dus op de armen...... Ach dat hebben we er wel voor over. De ochtend begon helemaal top. We gingen namelijk sandboarden.... En dit was gaaf! Pascal probeerde eerst om staand naar beneden te gaan, geen succes dus dan maar op je buik naar beneden schuiven. Lachen was dit en overal maar dan ook overal zand.... Haha. Naar beneden glijden ging echt hard en snel voorbij en dan weer via het zachte zand naar boven rennen. Hijg, hijg als we boven kwamen. Tristan maakte de mooiste smakker. Recht met zijn gezicht in het zand. Je gezicht is bezweet dus hij zag er uit als een wit lijk. Uiteindelijk had Michele gewonnen, Pascal was tweede. We hadden dit sandboarden wel uren kunnen doen, maar aan alle leuke dingen komt een eind.
We gingen de bus om op tijd bij de rondleiding bij de Australian Sea Lions te zijn. Deze diertjes hebben een andere vacht dan degene die we de dag ervoor gezien hebben. Van veraf konden we de sea lions al zien spelen. De zee was erg rustig waardoor we geluk hadden. Normaal zie je dit niet zei Clare (onze gids voor dat uurtje). Zij werkte er nu een maand en had het nog niet zo gezien. Op het strand lagen ze her en der verdeeld en we hebben er gewoon staan kijken wat er om ons heen gebeurde. Er was een kleintje op zoek naar mama, maar blijkbaar was zij 'uit vissen' en dat betekent drie dagen geen eten voor een jong. En denk maar niet dat ze bij iemand anders iets krijgt. Zielig. Ze werd door iedereen weg gejaagd. Overal waar we keken zagen kleine 'toneelstukjes' van deze fascinerende dieren; zowel in het water en op het strand. Super.
Het programma zat erg vol dus ook hier moesten we weer snel door om op tijd bij de vogelshow te zijn. Na de vogelshow gingen we naar het strand. Een strandje dat je alleen kon bereiken om door een aantal rotsen heen te klimmen. Wat een idyllisch plekje weer! We hebben een heerlijk verfrissende duik genomen en daarna hebben we wat balspellen in het water gedaan met de groep. Het is onvoorstelbaar hoe deze groep zich in zo'n korte tijd zo goed samen is. Het strandje was trouwens 'Stokes Bay'. Gelukkig hadden we hier 1,5 uur de tijd en konden we ook nog even liggen en beetje wegdoezelen. Het was wel warm, maar later trokken er meer wolken over en was het goed toeven op het strand.
Na het strand hebben we nog een beefarm (winkel waar we een lekker honingijsje gekocht hebben... jummie) bezocht en als allerlaatste stond het voeren van de pelikanen in de haven van Kingscote op het programma. Dat was erg leuk om mee te maken. Wij konden op de rotsen plaatsnemen. We gingen niet helemaal vooraan zitten omdat vooraan de pelikanen zouden gaan zitten. En dat hebben we gezien. Die mensen die daar zaten schrokken wel even toen de grote pelikanen voor hun neus plaatsnamen. En ze gingen echt niet aan de kant voor jou hoor. De man die de vogels voerde deed het erg grappig. Ook voerde hij wat afval aan de meeuwen om zo de reactie van de pelikanen te laten zien. Die gingen er allemaal achteraan. En de pelikanen onderling gunnen elkaar ook niets want ze beten in elkaars nek om de vis die een ander gevangen had er weer uit te krijgen. Zo gaat dat dus ook in het wild; het recht van de sterkste.
Na een fish & chips met de ferry weer terug naar het vasteland. In de bus heeft iedereen liedjes uit zijn land gezongen en het was een dolle boel in de bus terug naar Adelaide. Andre Hazes was voor even weer springlevend en dat Down Under, haha!! Moe maar voldaan kwamen we aan in Adelaide.

Adelaide - Barossa Valley, 8 januari 2011
Rond twaalf uur hebben we de auto opgehaald bij Hertz. Even wennen om alles links te doen, inclusief bochten nemen, afslaan en vooral de richtingaanwijzer. In het begin hebben de ruitenwissers regelmatig op en neer geslagen over een droge ruit maar na een paar uur rijden had Pascal dat ook onder de knie. Op weg naar de Barossa Valley: één van de vele wijngebieden hier in Australië. We hebben een route gereden via de Adelaide Hills (via Hahndorf richting Woodside en Birdwood naar Williamstown) en zijn in de Adelaide Hills gestopt bij een winery 'Bird in Hand'. Even genipt aan een wijntje maar wij vonden deze niet top. Wat een prachtige omgeving. In Woodside zijn we gestopt bij de Melka's Chocolate Factory. Een waar snoepparadijs. Het was een oude fabriek en overal waar je keek lag snoep, hingen van die oude snoeplogo's aan de muur en de ruimtes om de centrale ruimte heen waren nog steeds de inpakruimte, productieruimte, etc. Als een kind in een snoepwinkel, maar dan echt.
Daarna zijn we door gereden naar de Barossa Valley, omdat we heel graag bij de Jacob's Creek winery in Rowland Flat wilden stoppn. Deze sloot om 17.00 uur dus we moesten een beetje opschieten. We hebben het net gehaald en om 16.40 uur kwamen we daar aan. Wat een mooi landgoed en wat mooi en stijlvol ingericht. We hebben een paar wijntjes geproefd en hebben een flesje gekocht om 's avonds te kunnen drinken. We vonden een slaapplek (cabin) op het Caravan Park van Nurootpa. Prima plekje en zeer goed verzorgde camping.

Barossa Valley -The Grampians , 9 januari 2011
We wilden een rondleiding bij de Jacob's Creek winery en die zou om 11.15 uur beginnen. Vooraf wilden we een wandeling maken in het Kaiser Stuhl Conservation Park (bushland), de Wallowa Loop Trail. We reden er naar toe via de touristic scenery route door de wijnplantages en nadat we de ingang 1 keer voorbij gereden waren begonnen we aan de wandeling door dit werkelijk prachtige natuurgebied. Onbeschrijflijk mooi. Overhangende bomen, overal groen en ook overal 'grey kangaroos' die of rustig bleven zitten of een beetje voorbij hopten van links naar rechts. Er zaten er echt enorm veel. Ook zagen we plotseling een schitterende vos in de ochtendzon staan. Genieten! Wauw, zijn wij echt hier? En met z'n tweetjes en niet allemaal anderen om ons heen in dit unieke natuurgebied. Dat is dus een groot voordeel van een eigen auto hebben en je eigen ding kunnen bepalen. Iets verder halverwege stond een bord. Het is maar goed dat we daar op keken want er stond dat de loop geen loop meer was omdat je het laatste stuk weg niet meer kon bewandelen. We zijn daar dus omgedraaid en hebben bijna aan het einde de lus van de andere kortere wandeling nog meegenomen (de Stringybark Loop). We kwamen er achter dat we de rondleiding niet meer zouden halen, helaas maar dan maar niet. Jammer want we hadden wel een rondleiding willen hebben door de wijnplantages en informatie over het wijnproces, maar we wilden ook niet rennend door dit natuurgebied gaan.
Na een kop koffie in Tanunda zijn we naar de laatste winery geweest. Die van Peter Lehmann en dat was een goede keuze. We hebben drie wineries bezocht en deze wijn spreekt ons het meeste aan. We zijn er dan ook met een aantal flesjes rode & witte wijn vertrokken! Helaas zijn maar weinig van deze wijnen in Nederland te verkrijgen. De lekkerste die we probeerden was een shiraz van 90 AU$ per fles. Nee, die hebben we maar laten staan. Een mooie afsluiter van dit mooie gebied vonden wij en we zijn rond twee uur de auto ingestapt om naar de Grampians te rijden. Het was een behoorlijke lange rit kwamen we achter en we besloten dan ook niet om langs de kust te gaan rijden maar de A8 richting Horsham te nemen. Jammer dat we de kust over moeten slaan maar het was echt nog een eind rijden. We kwamen hier pas om half negen aan dus we hebben 6,5 uur gereden. De route was erg mooi, dat scheelt. Sommige stukken zo plat als een pannenkoek en hier in de buurt en in de Grampians heuvel- bergachtig. Amazing.

The Grampians National Park, 10 januari 2010
Na een lange nachtrust werden we wakker en helaas het regende. Gelukkig niet super hard dus we hebben gewoon ontbeten en zijn daarna direct naar onze eerste stop gereden: de McKenzie Falls. We konden hier kiezen voor een wat kortere maar pittige wandeling zodat we de falls van beneden af konden zien (stijle wandeling dus) of een iets langere (nog geen 2 kilometer) zodat we de falls van bovenaf konden bekijken. We besloten met de pittige te beginnen. Dit viel wel mee. Mooie waterval waar het water behoorlijk hard naar beneden kwam kletteren.
Daarna ook de andere gedaan omdat we de waterval ook van bovenaf wilden zien natuurlijk. Wat ligt de waterval in een schitterende omgeving. Overal zijn trouwens mooie uitkijkpuntjes gemaakt zodat je op een ballustrade iets verder vanaf de rotsen kan kijken. Goed verzorgd hier in Australië hoor. Het natuurgebied The Grampians is echt heel erg mooi.
Op naar de volgende bezienswaardigheid. Helaas door het weer totaal geen uitzicht, echt nul-komma-nul. Ja en als dit de Reed Lookout is dan heb je wel uitzicht nodig om te kunnen genieten van dit punt. Helaas voor ons was het een uitzicht van dikke mistwolken (voor ons dus 'zie geen Reed Lookout') en we konden alleen denken dat het een prachtig uitzichtpunt is als je helder zicht hebt. Zo ook bij the Balconies die een paar minuten lopen liggen van de Reed Lookout.
Helaas was dit ook het geval bij de Boroka Lookout. Dit was het punt waar we zelfs door de dikke wolken en mist heen reden om bij de parkeerplek te komen. We hadden eigenlijk al om kunnen draaien, want ook hier helaas geen uitzicht. Wat een pech.
's Middags hebben we de mooiste wandeling van de The Grampians gedaan, vinden we zelf. We hebben onze auto geparkeerd op de Wonderland Car Park en zijn via de 'Grand Canyon' naar 'the Pinnacle' gelopen. Een pittige klim via rotsen en wij zijn een langere route gelopen richting de Pinnacle via een mooi pad. Wij hebben genoten van de uitzichten, zo ver die er dan waren, maar gelukkig hadden we vanaf deze kant wel wat zicht op het dal. Geen helder zicht maar zeker de moeite waard. En gelukkig was het droog en hadden we geen regenjas nodig. Op het einde van de route kwamen we bij heel veel rotsen uit en daar zagen we het uitzichtpunt al liggen, the pinnacle. Wat een gigantisch groot iets waar je over heen kon lopen om bij de punt te komen. Niet te beschrijven hoe het voelde om hier te lopen. Vanaf boven konden we redelijk naar beneden kijken en zagen we ook de twee meren liggen (we denken Lake Bellfield met de rechter zijkant en waarschijnlijk Lake Fyans - weten we niet zeker of het deze was). De meesten kwamen total-loss boven aan. Toen wij naar beneden liepen snapten we waarom. Wij hadden een omweg gemaakt om boven te komen maar de andere route was redelijk stijl naar boven het laatste stuk. Wij hebben dit stuk de heenweg niet gelopen. Het was wel een super mooie weg er naar toe via een heel smal paadje tussen twee uitgespleten rotsen. We wilden nog naar het Brambuk Cultural Centre (info over de Aboriginals) maar dat was helaas gesloten. Misschien morgenvroeg nog. We hebben een flesje rode wijn open getrokken, een zak chips en wat nootjes erbij en hebben ons geïnstalleerd op de bankjes onder de druivenranken op de veranda van het hostel (YHA). Wat heerlijk. 's Middags hadden we aan de achterkant gezeten met uitzicht op de kangaroos, vanmiddag hadden we uitzicht op de kipjes en de vogels. Wat hebben we het toch goed!!

Van Halls Gap naar The Great Ocean Road, dinsdag, 11 januari 2011
Toen we wakker werden keek het buiten helaas hetzelfde als de dag ervoor. Een volledig dicht- getrokken wolkendek keek ons van bovenaf tegemoet. We zijn op tijd opgestaan omdat we een wandeling wilden maken bij Dunkeld, in de omgeving van Mount Abrupt. Dunkeld is het begin (of het einde dat kan ook) van The Grampians National Park. Het was zo'n 65 km rijden vanaf Halls Gap dus we stapten om 9 uur de auto uit om te gaan wandelen. Het eindpunt zou een uitzichtspunt zijn over the Grampians... Moeten we hier aan beginnen als het uitzicht slechts twee meter is door de mist? Omdat we graag wilden wandelen zijn we aan de wandeling begonnen. We liepen op zeer smalle paadjes langzaam omhoog, maar helaas totaal geen uitzicht. Vanwege de mist (en vele spinnewebben) voelde het mysterieus aan en had het ook iets spannends. Na zo'n 40 minuten besloten we om toch maar rechtsomkeert te maken omdat we er zeker van waren dat het eindpunt niet zou zijn wat het normaal zou zijn. We zouden gewoon wat meer tijd nemen voor de Great Ocean Road.
Via kleine dorpjes met een handvol inwoners kwamen we aan bij Port Fairy. Dit ligt aan de kust en iets verderop bij Warnambool begint (of eindigt) The Great Ocean Road). In Port Fairy hebben we een kop koffie en een enorm grote muffin gekocht en daarna zijn we via Warnambool de Great Ocean Road op gereden. Het was zeker niet onze geluksdag.... In Warnambool begon het te regenen en niet een beetje. Wat baalden we. We zijn The Great Ocean Road op gereden in de stromende regen en met een uitzicht van een paar meter. We zijn toch maar gestopt bij een aantal stopplekken en natuurlijk ook bij de meest bekende maar in je regenjas, je camera beschermend tegen de harde regen en eigenlijk geen uitzicht is dit echt niets aan. Ons humeur daalde dan ook met de minuut. Hét moment waar we zo naar uit gekeken hebben, waarom we een auto hebben gehuurd, is echt letterlijk en figuurlijk in het water gevallen.
De eerste stop was bij de Bay of Islands Coast Park. Een mooi overzicht over de grove kustlijn. Het is echt prachtig hoe de kustlijn zich hier heeft gevormd. De 'Arch' (ander uitzichtspunt) vonden we ook erg mooi. Een rots waar je een gat in zat zodat je er doorheen kon kijken. De uitzichten zijn prachtig, maar droog weer zou heel fijn geweest zijn. Dan hadden we er nog iets meer van kunnen genieten. Bij Loch Ard Gorge waren twee uitkijkpunten. Iedereen rende er van het ene naar het andere punt en nadat we foto's gemaakt hadden zijn ook wij terug gerend naar de auto. Hier hadden we ook een duik kunnen nemen via het strand..... Zon waar ben je? We hebben op het punt gestaan een regendansje te doen zodat de regen niet komt maar verdwijnt. De laatste stop van deze dag was (natuurlijk) dé plek: 'the Twelve Aposteles'. Normaal is de sunset hier prachtig en er waren ook al veel tourbussen die er stonden maar ook hier renden de mensen naar het uitzichtpunt, snel foto maken en terug de bus in. De mist en regen werd heviger, dus we zijn snel terug gelopen naar de auto. In de auto kwamen we erachter dat in onze kleine camera regen is gekomen aan de binnenkant en dat de lens een waas van water laat zien. 's Avonds gekeken naar de foto's maar het lijkt er op dat het op de foto's niet te zien is. De camera hebben we te drogen gelegd! We hopen dat het vocht eruit trekt, omdat dit het cameraatje is waar we de meeste kleine filmpjes mee maken. Sorry van ons 'gezeur' over het weer, maar als je de Great Ocean Road rijdt in hartje zomer dan verwacht je toch niet dat het de hele dag met bakken uit de hemel komt vallen en je geen zicht hebt op één van de mooiste kustwegen van de wereld? We hebben van tevoren ons goed ingelezen over alle weertypes in alle delen waar we naar toe gaan maar dat we hier op deze plek zo veel regen en continu regen zouden hebben daar hebben we geen seconde over nagedacht. Maar goed, laten we het relativeren. In het noordoosten van Australië hebben ze pas echt een probleem.
In Cape Otways - een plaatsje dat bekend staat om z'n vuurtoren - hadden we een caravan gehuurd voor twee nachten. Een Pipo-de-clown-caravan of de caravan van Bassie-en-Adriaan, noem het waar je mee opgegroeid bent, en je kunt je er een beeld bij vormen. Een klein caravannetje met fel geel/groene gordijntjes..... hihi.

12 januari, Cape Otways aan de Great Ocean Road
De dag begon met heel veel regen.... We besloten niet binnen te blijven zitten maar ons regenpak aan te trekken en er toch op uit te gaan. We gingen richting het strand waar aan het einde een waterval te zien is. De wandelroute ging dwars door Great Otway National Park. Wauw, wat een mooi gebied. Heel veel eucalyptusbomen waar zich graag koala's in verschuilen. Echt een mooie plek, maar dan wel als het droog is. Hier zouden we nog wel een keertje terug willen. Toen we zo'n 1,5 uur aan het wandelen waren kwamen we aan het op strand en... warempel... het werd droog. Truitje onder de regenjas kon uit en later dan ook maar de regenbroek en regenjas. En geloof het of niet maar de zon begon te schijnen.... Dit hadden we niet meer durven hopen. Snel maar een paar foto's schieten want de grijze lucht kwam er ook al weer aan. Wat een superstrand; een heel mooi plekje en alleen maar te bereiken door een eindje te wandelen! Als je de foto's bekijkt geloof je niet dat de foto's op 1 dag zijn genomen. Van regenpak naar t-shirt en broek die opgerold is - lange broek was te warm! Vanaf het strand zijn we via het natuurgebied naar de vuurtoren gelopen. Deze wandeling volgde het Great Ocean Walk pad. WAUW, WAUW, WAUW. Langs de kust en dan door het natuurgebied met hier-en-daar hele mooie uitzichtspunten. Wat hebben wij genoten van deze wandeling. Een pittige wandeling dat moeten we wel zeggen. Via een ander pad, via de open velden, zijn we teruggelopen naar onze pipo-de-clown / Bassie-en-Adriaan caravan. Na de lunch (het was inmiddels 3 uur) vroegen we onszelf af 'Wat doen we?' Ja, daar hoefden wij niet lang over na te denken. Het lijkt droog te zijn..... Hop de auto in en terug de Great Ocean Road op. We wilden onze teleurstelling omzetten in een tevreden gevoel. En we kunnen je vertellen; dat hebben we meer dan verwacht gekregen. We zijn zo'n 80 km terug gereden richting de Twelve Aposteles en we werden beloond met zonneschijn en een blauwe lucht met witte wolken. We konden nu echt genieten van de limestone kliffen. Wat zijn ze mooi. We hebben echt de tijd genomen om ze goed te bekijken en zagen dingen die we de dag ervoor niet hadden gezien. Na de Twelve Apostoles zijn we ook teug gereden naar de Lorch of Ard. Dit vinden wij de mooiste qua formatie met de grote razorback. Na de Lorch of Ard zijn we nog gestopt bij de Gibson Steps. Een trap die naar een heeeeel mooi strandje leidt. We zijn - voor de zonsondergang - nog een keer terug voor de zonsondergang bij de 12 Aposteles maar toen we daar zaten merkten we ook dat dat nog wel even kon duren. Het was inmiddels zeven uur. De zon zou hier tegen negenen pas onder gaan dus dat was te lang wachten als je nog 80 km terug moet rijden over een kronkelweg. Wat een heerlijke dag. Wie had gedacht dat het weer zo mooi zou worden die middag? Wij in ieder geval niet. Het is zelfs zo mooi geweest dat ons hoofd, nek en armen heel erg verbrand zijn. Wij dachten geen pet nodig te hebben als het regent.....

Bendigo, 13 januari 2011
De laatste dag op de Great Ocean Road..... dachten we. Toen we 15 minuutjes in de auto zaten en Apollo Bay uitreden bleek de weg afgesloten. Vanwege landslides, als gevolg van het slechte weer, en overstroomde wegen en campings was de Great Ocean Road gedeeltelijk afgesloten. We moesten omrijden. We zijn richting de snelweg gereden en doorgereden naar Bendigo. Het weer was erg slecht en het had geen zin om onderweg ergens te stoppen. Rond drie uur kwamen we bij Intervet aan. We zagen het Intervet SP logo en dat voelt dan toch als 'thuis'. Grappig, zo ver weg. We kregen een rondleiding van Glenn (die we al jaren kennen). Altijd leuk om op een site een rondleiding te krijgen en te zien hoe het daar gaat. Het was erg leuk om een aantal mensen te zien, al kennen we niet zo heel veel mensen hier. Daarna zijn we met Matt naar zijn thuis gereden. Daar werden we open armen ontvangen door Nat (de vrouw van Matt) en Aemon (hun zoontje van net 1 jaar). Wat een gastvrijheid. Onder het genot van een lekker wijntje, een bluetongue biertje(!) en wat te knabbelen hebben we zitten kletsen. We hebben een erg leuke avond gehad en zijn blij dat we naar Bendigo gereden zijn.
De dag erop reden we rond 10 uur aan, omdat we op tijd onze auto in moesten leveren in Melbourne. Helaas een domme fout gemaakt door een tolweg te nemen en later bleek dat je vooraf een ticket daarvoor moet hebben. Die hadden we niet, dus dat zal wel een boete betekenen die achteraf nog via Hertz gestuurd zal worden. Baal, baal. Duur grapje, daar hadden we een dag langer de auto voor kunnen huren!!!!!!!!!!!!

Melbourne, 14 - 16 januari 2011
Melbourne voelde meteen als een fijne stad. Dit blijkt het ook te zijn. Het is een grote stad, maar als je er rondwandelt dan voelt het heel rustig aan. De eerste dag zijn we richting de haven (Docklands) gelopen en hebben er genoten van de zon die doorkwam; heerlijk op het terras in het zonnetje. Wat zijn wij regen toch weer snel beu. In Melbourne had het vanaf maandag t/m vrijdag aan één stuk door geregend dus wij mogen heel blij zijn dat wij die ene middag nog zon hebben gehad en de 12 aposteles toch nog met zon hebben kunnen bekijken.
Zaterdag 15 januari hebben we de hele dag in de stad rond gebanjerd. We hebben een wandeling door het centrum gemaakt. Ons beginpunt was Federation Square - het centrale punt van de stad blijkbaar - en aan het einde van de dag zijn we nog richting de Melbourne Cricket Ground gelopen. Helaas was deze al gesloten. Bij de Cricket ground in de buurt zijn de tennisvelden waar maandag 17 januari de Australian Open begint. Er liggen allemaal oefenvelden bij en daar hebben we gisteren nog even staan te kijken. Misschien hebben we nog wel bekenden gezien (een van Williams zusjes?). Wij zijn redelijke leken op het gebied van tennis dus dat weten we niet zeker. De dag hebben we afgesloten met een wijntje in de haven bij zonsondergang.
De laatste dag in Melbourne gaan we richting St. Kilda. Het lijkt een hippe wijk te zijn waar we ook naar het strand kunnen. De zon is nog niet echt aanwezig. Misschien komt die nog en dan nemen we een lekkere duik in het water vanmiddag. De stad heeft enorm veel te bieden, dus hoe dan ook zullen we ons wel vermaken.

Morgen vertrekken we naar Tasmanië voor een week. We hebben er zin in om dit mooie eiland te gaan verkennen!

Groetjes,
Pascal & Janneke