Chili en Argentinië
Na Paaseiland zijn we vertrokken naar Santiago. Inmiddels hebben we al regelmatig de grens van Chili naar Argentinië en van Argentinië naar Chili gepasseerd. We hebben ontzettend veel gezien, gedaan en meegemaakt. Patagonië is zo divers; iedere hoek van dit gebied heeft z'n eigen karakter. Ook Patagonië heeft ons hart gestolen.

Péninsula de Valdés was een mooie plek om te zijn en is een uniek stukje Patagonië.Vuurland hebben we (helaas) ook al weer achter ons gelaten. Een onvergetelijke plek waar we hopen nog één keer in ons leven terug te komen. We zijn warm gemaakt om per boot richting Antarctica te gaan. Ooit een keer in de toekomst komen we er terug. Dat voelen we gewoon!

Santiago
In Santiago werden we vriendelijk welkom geheten bij El Patio Suizo. Een prettig hostel met een fijne patio onder druivenstruiken met dikke trosse (helaas nog niet rijpe) druiven en een hangmat die het helemaal compleet maakte. In Santiago hebben we niet zo veel gedaan. We hebben een stadswandeling gemaakt nadat we eerst onze bustickets geregeld hadden om richting Puerto Varas te gaan; een dag bussen vanaf Santiago. Dat was op 8 februari. Het was inderdaad een lange busrit. Onderweg nog pech met de bus gehad. De airco koelde niet maar verwarmde juist. Kun je je dat voorstellen? Een bus vol met mensen, de zon hoog aan de hemel en dan koelt de airco niet maar die verwarmt juist. In Temuco moesten we dus ook de bus gaan ruilen. Hierdoor verloren we zeker een uur en het gevolg was dat we om 22.59 uur aan kwamen rijden op het busstation in Puerto Montt. De laatste bus naar Puerto Varas zou om 23.00 uur vertrekken. Dat was even stressen. Het leek er op dat we deze gemist hadden. Baal, baal, maar.... We hadden geluk. Om 23.01 uur vertrok deze bus naar Puerto Varas en twee breed glimlachende Hollanders zaten er ook in: Pascal & Janneke.

Puerto Varas, woensdag 9 februari
's Ochtends toen we wakker werden zagen we de zon al hoog aan de hemel staan. Wat een geweldig mooi weer. We sliepen 1 minuut lopen van het meer af. Het zicht over het meer was erg mooi. 's Ochtends zijn we even door het dorpje gelopen. Het voelt een beetje aan als een vakantiedorpje in Oostenrijk of Zwitserland aan een prachtig meer met uitzicht op de bergen. Wij hadden uitzicht op de vulkaan Osorno.
's Middags gingen we 'canyoningen'; en dit was GAAF!!! Canyoning is een watersport. Je krijgt een wetsuit aan met bescherming, goede schoentjes/sokken en dan ga je met dat pak door waterversnellingen en spring je van bepaalde hoogtes af.
In totaal gingen we met 7 man: Pascal en Janneke de Holanda, Joanna uit Zwitserland, een stel uit Zwitserland (Timo en Ramona), Bernadette of zoiets uit Duitsland en een Spaanssprekende jongen en niet te vergeten onze twee gidsen Andrés en Matthias. Twee jonge leuke gasten die nog steeds enthousiast zijn en dit ook echt uitstralen. Wij eerst met z'n allen in een bus, beetje heet een uurtje rijden. Aangekomen op de plek moesten we ons omkleden en de wetsuits aantrekken. Met de wetsuits aan nog lekker 25 minuten wandelen naar het beginpunt. Lachen natuurlijk. Iedereen lekker verhit, mooie helm op je hoofd en zo'n lekker strakke wetsuit aan. Canyoning is echt gaaf. Je verlegt (tenminste Janneke) ook weer grenzen. Even kijken, toch best eng vinden en dan..... gaan. In het begin was het natuurlijk rustig zodat Andrés en Matthias konden kijken wie wat aan kon en durfde. Het was gewoon kicken om van bepaalde hoogtes af te gaan. Heel gaaf was toen we ons achteruit naar beneden moesten laten vallen. Helluppie.... En dan met een big smile uit het water komen. Yes. De laatste sprong was het hoogste. Een uitzicht over het gebied en dan jezelf naar beneden laten vallen in het water. Kicken echt waar. De groep was ook hartstikke leuk dus we hebben super veel lol gehad met z'n allen. Na de laatste sprong dachten we dat we de hoogtepunten wel hadden gehad maar dat was toch niet waar. We gingen als laatste namelijk abseilen, een meter naast de waterval abseilen. En dat punt was mooi. Best eng hoor om daar jezelf vast te klikken met 0 komma nul ervaring en dan jezelf naar beneden hijsen. Gaaf, gaaf. Je zag het groen (aanslag van mos en plantjes/struikjes) achter en naast de waterval en daar hang je dan en je laat jezelf in de snelheid die je zelf wilt naar beneden zakken. Het laatste stuk mochten we los laten en liet Matthias je verder naar beneden zakken. Kortom dit was een supermiddag met een leuke groep mensen. 's Avonds zijn we bij elkaar gekomen en hebben we rondom een vuur nog gezellig zitten babbelen en Andrés op de gitaar speelde muziek. Weer zo'n onvergetelijk moment.

Boot/buscombinatie van Puerto Varas naar Bariloche, donderdag 10 februari
Deze boot/buscombinatie trip hadden we al in Nederland geboekt. We werden 's ochtends om 08.15 uur opgehaald vanaf het casino. Het valt ons trouwens op dat er in iedere plaats een groot casino is. Mensen zijn hier blijkbaar dol op gokken. Buiten was het weer heel anders dan gisteren. Het was mistig. We hadden een beetje de pé in want we hadden eigenlijk wel op open views gehoopt op de boot over het merengebied. Dit is waarom je zo'n boot- / buscombinatie boekt natuurlijk. Anders hadden we een 6 uur durende bustrip naar Bariloche kunnen nemen. In de bus stelde de gids ons direct gerust. Het was een mooie dag en dit was heel normaal in Puerto Varas. De meeste ochtenden waren namelijk zoals deze. We hadden de dag ervoor dus geluk gehad want toen was het behoorlijk helder in de ochtend en toen stond de zon direct hoog aan de hemel te pronken.
Het eerst stuk was per bus, waarna we al snel een catamaran op gingen. Het wegvaren vanuit de haven was prachtig. De blikken op de Osorno en de Puntiagudo vulkaan veranderden met de minuut. Adembenemend. Deze rit van Petrohué naar Peulla duurde zo'n twee uur. De boot was (voor ons te toeristisch) volgepakt. Wij haalden de gemiddelde leeftijd op de boot behoorlijk naar beneden en Pascal misstond niet met zijn grijze haar tussen de rest van de passagiers (laat je fantasie verder maar de vrije loop). In Peulla gingen we van de boot en hadden we een pauze van 2,5 uur; voor ons te lang. Na een half uur konden wij wel weer verder, maar ja er moet natuurlijk uitgebreid geluncht worden tijdens zo'n dagje uit. Het klinkt wat negatief maar de value for money was voor ons niet in balans. Na de lunch gingen we de grens over. Dit verliep allemaal soepel zowel aan de Chileense als de Argentijnse kant. Vanaf daar een mooie rit door het bos om uiteindelijk weer op de boot te stappen op het meer van Puerto Frias. De boottocht ging naar Puerto Alegre. Weer prachtige uitzichten. De boottripjes vonden we toch echt wel het leukst. Dit was een rustigere boot. Blijkbaar kun je hier kiezen: dit stukje per bus of boot afleggen. We hadden het gevoel dat de 'package deals' allemaal voor de bus gaan. Daarna een belachelijk stukje met de bus (10 minuten) en het laatste stuk met de boot over het Lake Nahuel Huapi van Puerto Blest naar Puerto Panuelo. We hadden echt super mooi weer dus we genoten heerlijk op het dek van de zon. We mochten nog op de redelijk volle banken aansluiten tussen twee gezinnen in. Leuk contact met één van de jongetjes. Hij probeerde Engels te spreken en wij Spaans. Hihi. Met kinderen contact hebben is altijd leuk en dat gaat op een gemakkelijke manier. De moeder van het jongetje naast ons op het bankje op de laatste boot ging op een gegeven moment staan en hield een koekje omhoog.... En ja hoor na een paar keer proberen lukte het de meeuw om het koekje te pakken. En dat was natuurlijk aanleiding voor heel veel kinderen om met hun armen omhoog met een koekje in de hand de meeuwen te lokken. Leuk zeg al die vrolijke en lachende kinderen en helemaal dol enthousiast als het gelukt was dat de meeuw hun koekje te pakken had. Het laatste stuk was een uur per bus naar Bariloche. Dat was onze boot/bus combinatie. Voor de uitzichten op het meer absoluut de moeite waard maar we zouden dit niet aanbevelen van mensen die houden van actie en snelheid!

Bariloche, 11 februari 2011
In Bariloche hebben we niet zo veel gedaan. We hadden een fijne plek aan het meer (Hostel Patanuk) en we hebben 's middags dan ook lekker met onze voetjes in het koude water van het meer zitten genieten van het uitzicht en een boekje gelezen. Om 18.00 uur vertrokken we met de nachtbus van Bariloche naar Puerto Madryn. Op naar Péninsula de Valdés. De nachtbus is ons 100% meegevallen. We hebben heerlijk geslapen in de luxe business class stoelen (zo voelde het voor ons, maar we spreken niet uit ervaring) en we kwamen 's ochtends uitgerust aan in Puerto Madryn. Die dag hebben we niet veel gedaan, ook omdat het 's middags heel hard begon te regenen. Jammer want we sliepen 10 seconden lopen van het strand. Maar goed, in 4 maanden tijd kan niet altijd de zon schijnen.

Zondag 13 februari, dagtrip naar Péninsula de Valdés
Onze gids was een redelijk popje (Valérie) en onze chauffeur Daniël leek op Hulk Hogan. Als eerste reden we naar Puerto Piramidés om daar nog twee mensen op te halen. De boottocht die normaal in de ochtend is als start van de dag kon niet doorgaan. Dit had de eigenaresse van ons hostel al voorspelt vanwege de harde wind. Wij wilden de boottocht ook niet doen dus we hoefden niet twee uur te wachten. We reden direct door naar Punta Norte. Dit is de plek waar de sea lions te bezichtigen zijn. Onderweg kwamen we behoorlijk veel Guanacos tegen - dit is een lamasoort maar het lijkt ook wel op een kleine kameel maar dan zonder bulten. Er werd af en toe gestopt maar we konden de ramen niet open en helaas mochten we ook niet uit het busje. Leuk zo'n foto's als fotoliefhebber vanachter de raam en dan ben je op een unieke plek in de wereld..... Toen we aankwamen bij Punta Norte werden we verrast door het zien van een armadillo. Dit is een soort gepantserd klein varkentje; moeilijk te omschrijven maar kijk maar naar de foto. We hadden totaal niet verwacht om dit diertje te gaan zien dus we waren helemaal door het dolle. En snel was dat beessie. Echt te gek. Hij scheurde met zijn neus over de grond wroetend zoekend naar eten van links naar rechts en stoorde zich aan niets of niemand. Echt geniaal.
We liepen door naar het uitzichtspunt van waaraf we vanaf een hoogte naar beneden konden kijken waar honderden zeeleeuwtjes lagen. Mannetjes, vrouwtjes en heel veel jonkies spelend in de kleine poeltjes vooraan in de zee. Het was eb dus een veilige plek om lekker te spelen. Echt zo gaaf om te zien. We stonden redelijk hoog maar je kon het schouwspel echt goed bekijken. De mannetjes waren indrukwekkend met hun dikke 'harige' pels. Nu snappen we ook waarom dit dier zeeleeuw het. Het lijkt inderdaad op de manen van een leeuw. We kregen hier ruim de tijd dus we hebben echt genoten. Aan het einde van het pad lag een megadier.... Wat's dat? Dat bleek een zee-olifant te zijn. Wow, die's groot. Wat een massa. Er zat alleen weinig beweging in. In het water zijn ze actief om te jagen naar voedsel maar op het land dan slapen ze.
Terug bij de bus hadden we weer geluk want de armadillo was nog steeds druk in de weer. Mooie afsluiter van Punta Norte.
We hadden gehoopt om op dit punt ook de orca te zien (de kans was hier het grootst) maar dan hadden we toch iets later moeten zijn. De kans is nu nog erg klein. In maart is de kans groter omdat de orca dan jaagt op de wat oudere zeeleeuwpups die de eerste pogingen om te zwemmen maken. Dit is voor de orca een gemakkelijke prooi vandaar dat die dan goed te zien is. Ze werpen zich soms zelfs op het strand om de pups te pakken. Oh dan heb je geluk als je dat mag meemaken. Het is enorm dubbel want de pups zijn echt schattig om te zien, maar dit is de circle of life!

Vanaf Punta Norte reden we langs de kust van Péninsula de Valdés richting Punta Contar. We stopten op een plek waar pinguïns te zien zouden zijn en vanaf dat punt had je ook een mooie blik op de kliffen van de oostkant van het eiland. We hadden geluk want er zaten inderdaad behoorlijk wat pinguïns. Ook heel dichtbij ons. Ze sukkelden heerlijk van boven naar beneden en er lagen er een aantal in het water, zwemmend en spelend aan de waterrand.
Bij Punta Contar konden we twee wandelingen maken. Eentje langs de kliffen op en eentje door het droge gebied kon je een rondje maken van een kilometer. Wij zijn eerst richting de kliffen gaan gelopen omdat we onze lunch toch bij ons hadden en we die ook als het nodig was in de bus konden eten. We zagen een aantal elephant seals aan de waterrand liggen maar jammer genoeg waren ze redelijk lui en bleven ze stil liggen. Toen we later aan die kant terugkwamen hadden we geluk want er waren er twee aan het 'vechten'. We hebben toch maar eerst even snel gegeten en hebben daarna de andere wandeling ook nog snel gedaan.
Op de terugweg hebben we nog een leuk gesprek gehad met een Frans stel. Zij hadden met de seals gesnorkeld..... oh zouden we dan toch ook??? We hebben er gisteren nog over nagedacht om de elephant seals te laten schieten de laatste dag en dan met de seals te gaan snorkelen. We hebben het toch maar niet omgezet. 's Avonds zijn we nog even naar het strand gewandeld. Er bleek een concert te zijn. Of we nu in bed gingen liggen en een poging doen om te slapen of we zouden op het strand gaan zitten dat maakte geen verschil..... het is een erg gehorig hostel en het concert was 50 meter verderop dus dan weet je het wel. Het concert bleek een Spaanstalige smartlappen avond. De toeschouwers waren ethousiast. Beetje meedraaien maar het echte Zuid Amerikaanse enthousiasme (temperament) ontbrak (vonden wij dan).

Maandag 14 februari (Valentijnsdag!!), dagtrip Rawson - boottrip naar de dolfijnen en Punta Tombo (pinguïnkolonie)
's Ochtends weer vroeg op. We werden opgehaald door Hugo en in totaal bestond de groep uit 9 personen. De sfeer in de groep was totaal anders dan de dag ervoor en iedereen zat gezellig te kletsen met elkaar. Iedereen heeft zo z'n eigen verhaal en 4 maanden is vaak niets vergeleken met anderen.

Als eerste reden we naar Rawson. Daar zouden we op de boot stappen. We kregen een lifevest aan en toen liepen we naar de 'grote rubberboot'. Via het haventje, waar we nog een paar seals zagen liggen (zeeleeuwen) inclusief een prachtig mannetje met volle manen. We moesten allemaal naar achteren gaan zitten toen we de zee op gingen zodat de boot wat harder kon varen. Op de boot alleen al was het leuk, met de grote klotsende golven mee. We hadden niet meteen geluk, het was zelfs zo spannend dat we de eerste 45 minuten alleen een paar zeeleeuwtjes zagen zwemen. Ja en daar kwam eigenlijk niemand voor in de boot. Op een gegeven moment zagen we twee 'grijze' dolfijntjes. Erg leuk om te zien. Ze waren snel en zwommen snel van de boot vandaan. Deze dolfijnen gaan blijkbaar niet graag met de boot mee zoals de andere dolfijnen (commerson's dolfijn) die we zochten wel zouden doen. Na een uur gevaren te hebben zagen we de eerste voor de boot langs wegschieten en deze werd al heel snel gevolgd door een tweede. Janneke zag de eerste twee niet..... Maar ze kwamen terug en we hebben dus 20 minuten of zo van het spektakel van dit prachtige dolfijntje mogen genieten. Het is een relatief klein dolfijntje van maximaal 1.40 mtr en zwart/wit gekleurd. Prachtig. Ze zijn superdesuper snel. Hugo - onze gids - had ons al gewaarschuwd als je kijkt waar iedereen roept om naar te kijken dan is die al drie keer weg als je ogen dat punt halen. Daar had hij dus ook gelijk in. Er was een tweede boot waar er twee vaak bij zwommen (in de punt van de boot). Wij konden dat heel erg goed zien, terwijl als je in de boot zelf zit je niet onder de punt kan kijken. Het was een superbelevenis om dit te zien. Helaas zat onze tijd er op - we zaten al langer dan normaal op de boot - en we moesten dan ook weer terug. We kregen nog een mooi cadeautje want toen we met behoorlijke snelheid terugvoeren naar de haven kwam er nog eentje langs ons zwemmen en die sprong omhoog naast onze boot. Net alsof hij afscheid wilde nemen. Wauw wat een mooi afscheid van dit prachtige dolfijntje in de blauwe zee bij Rawson. Weer iets om nooit meer te vergeten.

Aangekomen bij Punta Tombo ging er een kriebel door ons heen. We gaan honderden, nee duizenden pinguïns (Magellanic genaamd) zien. Hoe ziet dat er uit? We liepen via een goed gemarkeerd pad en de eerste zaten meteen in nestjes in de struiken en onder de struiken en in hun zelf gegraven holen langs het pad in de droge omgeving. Wat gaaf. Ze zaten rustig te zitten of eigenlijk te hijgen, schuilend voor de warmte van de zon die hoog aan de hemel stond. Het voordeel langs de kust is dat het er lekker waait dus het is wel warm maar door de wind is het draaglijk. Het is wel continu factor 30 smeren op je gezicht want je voelt de hitte je huid doen opwarmen.
Wat helemaal gaaf was, was dat we ook nog een groep guanaco's zagen staan. Yes, we konden ze nu echt goed bekijken. Dit hadden we natuurlijk nog niet zo gezien omdat we de dag ervoor de dieren alleen maar vanuit de auto met gesloten ramen konden zien. Yes, yes, yes. Wat een topdag. Punta Tombo is echt een 'must' als je in deze hoek bent. Het is een plek langs de kust waar de pinguïns hun nesten hebben. Wij waren er op het juiste moment van het jaar dat de meeste pinguïns zich op de plek bevinden want de kleintjes die aan het einde van het jaar geboren worden hebben het nest nog niet verlaten maar dit gaat wel in maart gebeuren en de pinguïns in de leeftijd van 1 t/m 5 jaar komen ieder jaar terug rond deze tijd om hun vacht te vervangen. Het grootst aantal pinguïns van het jaargetijde is dus nu. Kon niet beter.
Het uitzicht over de kustlijn was echt 'amazing' en overal langs het wandelpad waren nesten met pinguïns. Waar je ook keek waren pinguïns, echt niet normaal. Ze wandelden over het wandelpad van de ene naar de andere kant. Als bezoeker moet je ze voorrang geven. Natuurlijk geen probleem. Wauw wat konden we ze van dichtbij mooi bekijken. Echt genieten dit. We kregen er geen genoeg van. Bij de bruggetjes die er een aantal waren zaten honderden pinguïns af te koelen in de zon. Ze waren zo dichtbij. Echt te gek. Echt een kippenvel moment en een moment om elkaar even in de arm te knijpen om te realiseren dat we er echt doorheen wandelden en dat we dit moment echt beleven en ons niet in een mooie droom bevinden.
Vanaf het uitkijkpunt had je zicht op het strand. Daar zaten echt duizenden pinguïns bij elkaar. En daar was een pinguïndichtheid van 25 op een vierkante meter of zo, of nog meer?!?!? Te gek! Zwemmend in het water, spelend in het zand, wandelend over het strand of via de highway vanaf het strand richting hun 'huisje' aan de duinrand zoals wij het natuurgebied maar omgedoopt hebben. Wat is dit onwerkelijk zeg. Je gaat staan, je maakt een rondje om je eigen as en overal maar dan ook overal zijn pinguïns. Op het eindpunt van het wandelpad stond een bordje 'high density of nests'. Oh ja en wat was dan het eerste lange stuk? Dat was een pad van nest aan nest aan nest aan nest. Vanaf het eindpunt was de vlakte nog droger dan het beginstuk en je kon over een vlakte met allemaal pinguïnholen kijken. Het was een drukte van jewelste van alle pinguïns die thuis kwamen, thuis waren of aan het rondwandelen waren. Te gek deze plek. Wij hadden ons hier wel 24 uur kunnen vermaken maar aan alle mooie dingen komt een eind dus we moesten terug richting de bus om niet de anderen te laten wachten.
's Avonds met Gemma en Neil uit UK zitten kletsen. Zij doen een duikcursus in Puerto Madryn en reizen 6 maanden....

Dinsdag 15 februari 2011, Puerto Madryn - bezoek Punta Ninfas elephant seals
We waren de enige twee en hadden een private tour met een man die net iets ouder is dan Pascal, rond veertig schatten we. We moesten 1.20 uur rijden over een hobbelweg. Weer een behoorlijk afstand maar ok dat weten we inmiddels. Aardige man die al aangaf dat er niet een grote groep te zien was waarschijnlijk. Hij vertelde het e.e.a. en daardoor waren we al redelijk snel bij punta Ninfas. Eerst naar een prachtig uitkijkpunt over de kliffen. Onbeschrijfelijk mooi en ruw. Je moest echt van de rand afblijven want die zou zeker afbreken als je daar te dicht bij ging staan. En dan zou je echt een aantal meter naar beneden gestort zijn.... Je eindpunt zou dan wel een prachtig strand zijn maar of je dat dan nog meemaakt... waarschijnlijk niet.
Daarna reden we naar het punt waar we naar beneden zouden klimmen. Oej dat is stijl. Glijdend gingen we het eerste stukje naar beneden, ondanks goed schoeisel. Dit wordt nog niet zo gemakkelijk om hier naar beneden te komen. We snapten ook meteen waarom Punta Ninfas niet in grote getalen aangeboden wordt en waarom niet zo heel veel mensen dit doen. Via een touwtje moesten we het eerste stukje afleggen. Daarna was het echt glijden over losliggend zand en op hoop van zegen zette je je voet op een steen die ook nog vast zat. Dat was niet altijd het geval dus het eerste stuk was wel even spannend. Daarna ging het redelijk. Wel goed uitkijken. We waren blij op het strand aan te komen. De eerste elephant seals lagen spelend in het water. Verderop lagen er twee op de stenen niets te doen en iets verderop lag een groepje op het strand. In totaal lagen er zo'n vijftien. Het was echt gaaf om zo dichtbij deze diertjes te mogen komen. Wat we wel jammer vonden is dat er geen mannetjes waren. De mannetjes hebben namelijk een slurf waaraan ze ook hun naam te danken hebben. We zijn op het strand gaan zitten en hebben gekeken naar de elephant seals. Er was behoorlijk wat beweging en het gaafste was toen er twee gingen 'vechten'. Niet hard tegen hard maar ze maakten elkaar wel iets duidelijk. Daarna gingen ze het water in. Gaaf zeg. Zo dichtbij deze dieren komen dat zullen we niet vaak (oftewel nooit) meer meemaken. Ze komen ook maar op een paar plekken in de wereld voor dus dit was een unieke kans.
Veel foto's later en na voldoende tijd te hebben gekregen om ze rustig te bekijken en er van te kunnen genieten moesten we weer naar boven . De klim naar boven ging soepeler en veel sneller dan naar beneden. Om 14.15 uur waren we weer terug bij ons hostel. Het was een super gave trip. We hadden nog graag een middag de tijd gehad om ook nog met de seals te zwemmen maar helaas dat hebben we niet gedaan. Weer een leuke dag. Wat we wel missen aan de gidsen hier is een echte passie voor hun vak, voor de unieke natuur en dierenwereld waarin ze werken.Ze zijn allemaal vrij gematigd. Hugo was de meest spontane. Hij was gewoon een leuke, grappige en spontane vent.
De vlucht van Trelew naar Ushuhaia verliep soepel en de laatste 15 minuten waren echt te gek! We zagen het beagle kanaal onder ons, de bergen met nog enigszins besneeuwde toppen en dan de roodgekleurde lucht. Wat een mooi gebied en weer een heel ander stukje van Patagonië dan we tot nu toe gezien hebben. Hola Tierra del Fuego. Hier zijn we dan!
We werden erg hartelijk ontvangen bij de B&B in Ushuaia. We hebben een pizza besteld en we kregen er een glaasje wijn bij van het huis. De eigenaren hadden helaas wel een fout gemaakt met de boeking. We konden de laatste nacht niet blijven slapen maar dat werd direct opgelost en er werd een kamer geboekt bij de achterbuurvrouw. Prima als we maar een bed hebben om te slapen. Ushuaia is trouwens een stuk groter dan verwacht. Gewoon een grote stad met 60,000 inwoners. Behoorlijk dus, een leuke gezellige vakantieplaats vinden wij.

woensdag 16 februari 2011, dag National Parc Tierra del Fuego
Tijdens het ontbijt met twee Australische dames gekletst die net terug waren van Antarctica.... We zijn verkocht!
Frasco van Canal Fun haalde ons op en was onze gids voor die dag. We gingen wandelen en kanoën in het National Park Tierra del Fuego. In totaal waren we met 12 personen (voornamelijk Amerikanen,Canadezen en wij de enige Europeanen). Een jonge groep mensen; leuk.
We begonnen onze trekking bij het Espanada punt. Er stonden hordes mensen uit bussen die afkomstig waren van het cruise-ship dat in de haven van Ushuaia lag. Zij willen dan Vuurland bekijken in een tijdsbestek van 6 uur. Veel Amerikanen ..... gebruik je eigen fantasie voor het type dat daar dus voornamelijk rondliep. We hebben eerst een wandeling gemaakt van zo'n 2,5 - 3 uur. Na een uurtje wandelen stopten we al voor een tea-/coffeebreak inclusief zelf gebakken muffin. Het nationale park is echt fantastisch. Wat we vanuit de lucht de avond ervoor al hadden gezien werd door het wandelen door het park bevestigd. De uitzichten waren subliem. We hadden ook geluk met het weer. Beetje bewolking, af en toe zonnetje (en dan had je het ook meteen warm). Een mooie wandeling al was het absoluut niet zwaar. We hadden wel een graadje hoger gekund. We liepen via de waterrand en door het bos. Een aantal mooie vogels gezien, o.a. een kleine roofvogel die niet zo heel veel gespot wordt. Hij was redelijk tam en we konden ‘m dan ook goed zien zitten. Frasco vertelde heel erg veel over de geschiedenis, de inheemse bevolking maar ook over de diverse planten, bomen en dieren (vogels) die we zagen. Dat maakt zo'n wandeling nog beter. Zo'n gids hadden we ook wel gemist in de regio van Puerto Madryn. We hebben dus ook veel nieuwe dingen gehoord. Aan het einde van de wandeling reden we een klein stukje met de bus richting een camping. Daar stond een tent en de tafels voor de lunch waren al gedekt. Een heerlijke lunch. Kaasjes, worst, olijfjes, chips, stokbroodjes en een glaasje wijn. Die hakte er natuurlijk goed in. Daarna kregen we ook nog een lekker gebakken kipje van de grill met salade.
Na de lunch zijn we naar de kano's gewandeld. We gingen twee keer groepje van vier en eentje van vijf. Wij zaten samen met een Amerikaanse meid en een Australisiche en de gids. Wij mochten voorin de kano. Het was een leuke kanotocht met mooie uitzichten vanaf het water op het nationale park. De vier uit New York waren de grappemakers, maar dan nog wel leuk. Ze bleven vragen naar een fles wijn. En toen we een bruggetje passeerden stond daar onze chauffeur met.... Een fles rode wijn. Geweldig. Wat hebben we gelachen. We hebben echt schik gehad. Het water was ook redelijk rustig dus je kon ook lekker dollen.
Het eindpunt was het einde van het nationale park. Natuurlijk een foto maken bij het bord en er waren er zelfs een paar die in het beagle-kanaal een duik wilden nemen. Nou zij liever dan wij!

's Avonds zijn we uit gaan eten bij Kaupé. Echt een super restaurant. Wat hebben we daar lekker gegeten zeg. Het uitzicht vanuit het raam was mooi. We keken uit over het stadje en de haven van Ushuaia. De lucht was erg mooi en er stond een volle maan te pronken hoog aan de hemel. We bestelden als voorgerechtje Scallops (coquilles) en als hoofdgerecht de King Crab. Die moet je hier gewoon eten vonden wij. Een flesje rode wijn bij besteld (combi van Merlot en Shiraz)..... smullen! Gisteren kregen we te horen dat Kaupé bij de betere restaurants van Argentinië hoort. Nou en dat kunnen wij be-amen. Wat hebben we heerlijk gegeten.Een speciale avond.

Donderdag 17 & vrijdag 18 februari 2011, Gable Island
Onze gids voor deze trip was Valentine. Er zaten al een aantal mensen in de bus en we moesten er nog een paar ophalen. De groep bestond uit Duitsers (jonge meiden), Amerikanen, Engels meid Jecca - zij heeft ook op het eiland geslapen net zoals wij, Braziliaan, Zweed en Spanjaarden.
Het was zo'n 90 kilometer rijden. Best wel een eindje voornamelijk omdat het grootste deel van de weg onverhard was. Onze gids was Valentine; een jonge gast van 27 jaar en super enthousiast en grappig. Onderweg zijn we een keertje gestopt en daarna zijn we door gereden naar het punt waar we met de grote rubberboot zouden vertrekken. We zouden allemaal in de grote boot plaatsnemen. De buitenste rij moet peddelen. Om de bepalen wie als eerste zou peddelen werd er een spelletje gedaan. Lachen! Pascal lag er al als tweede uit maar Janneke heeft het spelletje tot het laatst vol gehouden. Zij had dus een peddel en mocht meteen aan de slag. Het begin was in een heel rustig watertje. Zo rustig en ondiep dat de boot zelfs een paar keer vastliep en één van de gidsen er uit moest om de boot te gaan duwen en trekken om ‘m zo van de bodem te krijgen. Deze gids, Léo, moest het 'bekopen'met een paar natte voeten.
De uitzichten op het eerste rustigere stuk waren heel erg mooi. Vooral als de zon tevoorschijn kwam. Wauw. Na het rustigere stukje gingen we 'te voet met de boot het land over' om over te stappen op het Beagle kanaal. Voordat we het Beagle kanaal op gingen nog even foto's gemaakt en de New Yorkse meiden hebben een dansje gemaakt. Zij gaan dansend door Argentinië. Gekke meiden maar wel leuk gek. Op die plek moest dus ook een dansje gemaakt worden En daarna het Beagle kanaal op. Door een dikke laag drap van zeewier.... Stinken. Echt niet normaal. Tot ver over je enkels stapte je in de blub voordat je de boot in kon stappen. Wat waren we blij met de laarzen die we aan hadden. En toen werd het echt peddelen. Niet zwaar of zo maar hoe iedereen ook peddelde we hadden niet echt het gevoeld at we vooruit kwamen. Wat erg leuk was op het Beagle kanaal was dat we richting een eilandje voeren waar heel veel comorants (aalsscholvers) zaten. Gaaf, we konden ze ook mooi van dichtbij bekijken. Mooi plekje hadden die uitgezocht daar zo hoog op hun eigen eiland.
Daarna was het nog flink peddelen, maar we kwamen blijkbaar toch vooruit want we hebben het eindpunt gehaald. Iedereen had dorst en trek. Gelukkig kregen we in de bus een kopje soep. Lekker. Met de bus reden we naar Harberton range. Gable eiland is eigendom van de eigenaar van Harberton range. Vanaf hier vertrekken de boten richting het pinguïneiland dat je hier kan bezoeken. Op het eiland zitten zo'n 5,000 magellan pinguïns en slechts 30 - 40 koppels van de gentoo pinguïn. Beide kolonies groeien nog dus het worden er in de toekomst vast meer. De magellan pinguïn hadden we al gezien op Péninsula de Valdés en bij Punta Tombo maar de gentoo pinguïn hadden we nog niet gezien. De magallan pinguïn migreert naar het Noorden richting Brazilië en de Gentoo pinguïn richting Antarctica. Een week voordat wij er waren was er een verdwaalde King Pinguïn op Gable island gevonden. Ze hebben ‘m gevangen en naar het pinguïn eiland gebracht. Het moet een prachtig gezicht zijn geweest. Allemaal wat kleinere pinguïns en dan één grote king pinguïn ertussen. Wij kwamen aanvaren en onze mond viel open. Ondanks dat we al op Punta Tombo waren geweest was ook dit weer prachtig om te zien. Adembenemend. En vooral ook om dat er twee soorten op het eiland wonen. We gingen van de boot af en liepen door de pinguïns heen. De gentoo pinguïn vonden we echt het gaafst. Een oranje gekleurd snaveltje en oranje voetjes en dan staat zo'n beessie daar te staan. Wauw. Het is niet te beschrijven wat er door ons heen ging. We kunnen alleen nog zeggen dat we er geen genoeg van kregen. We zijn alleen maar op het strand gebleven. De groep wilde gewoon niet verder lopen. Je mocht er ook maar 20 minuten bijven. Wat gaat de tijd dan toch snel op z'n moment. Na iedereen 10 keer geroepen hebben zaten we weer in de boot. Dag pinguïns.... Jullie zijn echt te gek.
We voeren naar Gable Island. In de verte zagen we een hutje op een eiland tegen een fel blauwgekleurde hemel. Wat een mooi gezicht. Het hutje bleek het onderkomen te zijn voor ons voor de lunch maar ook voor degene die bleven slapen. Dat bleken er maar drie te zijn. Jecca uit de UK en wij. Wat gaaf zo'n klein groepje.
Na een gezellige lunch zijn we een wandeling gaan maken naar de andere kant van het eiland. We hadden weer super geluk met het weer. De zon scheen waardoor de uitzichten heel erg mooi waren. Wat is vuurland toch mooi zeg. Gable island ligt trouwens nog iets zuidelijker dan Ushuaia dus we zijn nog verder aan het einde van de wereld geweest, hihi. Aan het einde van de wandeling werd de groep opgehaald door de boot om terug te varen naar Harberton. Wij bleven achter samen met Gaston (jongen die op de range werkt en mee mocht en wat zou helpen) en Valentine. We zijn terug gewandeld via hetzelfde pad. We hebben ons kampementje gemaakt, 10 minuten werk zo'n tent opzetten en hebben daarna thee gedronken met een schaal koekjes en genoten van het uitzicht. We hadden echt superdesuper geluk met het weer want er was bijna geen wind waardoor we de hele avond buiten hebben kunnen zitten. Na de thee kwam de wijn met hapjes tevoorschijn. We hebben wel twee uur genoten van het apperitiefje maar de zonsondergang was ook zo mooi. De blikken op het Beagle kanaal dat aan onze voeten lag en de prachtige bergen op de achtergrond veranderde continu waardoor we de tijd helemaal vergaten. Helemaal toen Valentine zijn accordeon tevoorschijn toverde. WAT EEN ONVERGETELIJKE HERINNERING. Aan het einde van de wereld, windstil, uitzicht op het Beagle kanaal, mooie zonsondergang en dan iemand die gevoelige muziek speelt op een accordeon. Dat is even een moment dat je een traantje wegpinkt en je realiseert van top tot teen dat je je weer op een uniek plek op de aardbol bevindt..........

Om het nog mooier te maken dan het al was, werden we om 22.00 uur aan tafel geroepen. De tafel was gedekt met kaarsjes in 'ons' huisje. Het is echt super hoe Canal Fun dit geregeld heeft en wat Valentine voor ons gedaan heeft om het voor ons een onvergetelijk moment te laten zijn. We kunnen zeggen dat hij daar enorm in geslaagd is.
Om 23.00 uur 'moesten' we van tafel want we gingen nog bevers spotten. We liepen naar een beverdam maar daar hoorden en zagen we niet zo veel. Dus op naar een grotere beverdam iets verderop. Een hele klim als je in het donker wandelt met alleen wat licht van je hoofdlampje.... We konden de bevers al vanaf ver horen. Ze waarschuwden elkaar dat er 'indringers' aan komen. Ze slaan met hun staart op het water en dat geluid rijkt ver als je daar loopt. We zijn aan de waterrand van de beverdam gaan zitten en je gelooft het niet maar in Canada weten bevers als er gewaarschuwd wordt voor gevaar gaat men juist weg maar deze bevers hebben geen vijanden waardoor ze juist naar de waterrand komen om te kijken wat er loos is. Sullige beesten maar voor ons wel gaaf. Er kwamen er een paar echt tot aan de waterrand en eentje stak zijn kop boven water. Wat konden we ze goed zien. Dit was echt een hoogtepunt om daar midden in de nacht, in het donker te mogen zitten. Wie had gedacht dat wij bevers gingen spotten. Echt gaaf dus. Daarna liepen we terug om na twaalven op ons plekje te rug te zijn. Heerlijk geslapen. Zelfs zo goed dat wij niet eens de regen gehoord hebben.

De dag er op stond er een lange wandeling op het programma. Het eerste stuk was hetzelfde als de dag ervoor maar daarna sloegen we af en gingen we het hogere deel van het eiland bekijken. Bovenaan waren de Gables. Voor ons oogt het als landslides. Oppassen dus. Aan de andere kant, echt maar paar 100 meter verder op, is Chili. We konden Port Willam zien liggen. Met de verrekijker lijkt het ons niet zo'n aantrekkelijke plek. Industrie en rommelig maar dat kun je natuurlijk niet beoordelen door en verrekijker.
Bij de Gables hebben we geluncht. Wat hebben we toch een unieke plekken meegemaakt tijdens deze droomreis en het houdt gewoon niet op. Wat zijn er toch veel gave plekken op deze wereldbol. Gelukkig houden ze niet op!! We hebben 's middags een trekking door de bush gemaakt. Een stuk dat Valentine zo ook nog nooit had gelopen waardoor we af en toe behoorlijk door de 'el Calafate' moesten lopen. El Calafate is een mooi struikje/boompje maar het vervelende zijn de hele vele harde piknaalden.... Onze benen zien er uit, ondanks de lange broek! We zijn ook langs een aantal beverdammen gelopen waarvan twee hele grote. Je denkt dat het een meertje is op het eiland maar het blijken echt beverdammen te zijn. We vonden het de dag ervoor geweldig om de bevers 's avonds te kunnen spotten maar we zien ook dat de bever een groot probleem is. Bomen die 250 jaar nodig hebben gehad om te groeien worden kapot gevreten door de bevers. Als je er staat en rondom je heenkijkt dan zie je een soort spookbos. Verdroogde, witgekleurde dode bomen die dwars liggen, half aangevreten en dan niet eentje nee overal waar je kijkt.
Bevers lijken ook gestructureerde beestjes te zijn want de beverpaden lijken net wandelpaden van mensen. Dat is wel mooi om te zien. Ze eindigen uiteindelijk in het water.
Het weer was die dag bewolkt maar na de lunch kwam er toch wat zon tevoorschijn. We hebben nog wat 'flauwe' foto's gemaakt en we hebben de hele dag veel gelachen. Jecca was een leuke reisgenoot en Valentine was echt een topgids. We kwamen om half vier terug in ons huisje. Er zaten een paar mensen die die nacht daar zouden overnachten. We zijn buiten in het gras gaan zitten maar helaas was dat maar voor korte duur. Hoe mooi het was toen we de laatste 15 minuten liepen hoe dreigend keek het nu en ineens.... Regen regen regen. Echt kei en kei hard. Dat is dus wat ze bedoelen met hoe wisselend het weer kan zijn. We hadden het al een beetje gemerkt toen we van de bevers terug kwamen want toen zette de wind ineens op en was het ineens ook echt koud. We hebben een uur langer op de boot moeten wachten waardoor we niet om 6 maar pas om 7 uur terugwaren.
We hebben afscheid genomen van Jecca en Valentine. Deze trip zullen we niet snel meer vergeten. Het was echt iets heel moois en onvergetelijks en dat komt ook door het plezier dat we hebben gehad met Valentine en Jecca. En Jecca's immitatie van de Amerikaanse cruise-madame met haar 'Honey I found some handicraaaaaaaaaaaaaaaaft, they are so prettiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii'. Geweldig!

19 februari 2011, Ushuaia naar Rio Gallegos door naar El Calafate
Een lange reisdag. We zijn eerst van Ushuaia naar Rio Gallegos gereden. Een rit die uiteindelijk 2 uur korter was dan we verwacht hadden. Veel grensformaliteiten en tijdens één van de grensstops werd er bijna een Duits meisje achter gelaten.... ze was nog op het toilet en ze hadden het aantal personen in de bus niet geteld!!! In Rio Gallegos aangekomen zagen we dat we daar dus niet wilden blijven en we hadden geluk want we konden nog een bus boeken die die avond vertrok naar El Calate. We kwamen na tienen aan in El Calafate. Super.
Vandaag, 20 februari, hebben we een rustige dag in El Calafate (leuke plaats) gehad en we hebben alles geregeld voor de komende dagen. We gaan morgen naar El Chaltén om twee dagen te wandelen in het national park Los Glaciares. We hebben er zin in!

Liefs,
Janneke & Pascal