Een paar dagen op een eiland heel ver weg van thuis. Gewoon even relaxen en bijkomen van de eerste 2,5 maan dat we nu al weer aan het reizen zijn. Witte zandstranden, turquoise- en azuurblauwe zee .... Dat is het beeld van Mo'orea.
Daarna door naar Paaseiland. We kunnen hier alleen maar zeggen dat we heel blij zijn dat we nu hier geweest zijn. In twee opzichten. We hebben het belangrijkste jaarlijkse festival van Rapa Nui mee gemaakt en wij verwachten dat het toerisme hier heel snel gaat groeien. Nu bevindt zich het toerisme nog in een mooie ontwikkelingsfase en je voelt er nog de puurheid.

Tahiti en Mo'orea (29 januari - 2 februari 2011)
Wat gaat de tijd toch snel, het is al weer februari... We hebben een prima vlucht gehad naar Auckland en vandaar konden we direct naar de volgende gate lopen om onze vlucht naar Papeete te halen. Het voelde heel vreemd. We kregen er eerst twee uur (of was het drie uur??) bij en daarna gingen er heel veel uurtjes af. We waren even de weg kwijt wat nu het tijdsverschil was met het thuisfront. Nu enige verwarring bleek dit 11 uur verschil met Nederland te zijn. We vertrokken dus op 30 januari en kwamen 's avonds laat om 29 januari aan. Toen we uit het vliegtuig stapten zaten er drie mannetjes op een rijtje muziek te spelen en we kregen een bloemetje om in ons haar te steken. Wat een speciaal welkom; voor de grap hadden we in het vliegtuig al tegen elkaar gezegd 'misschien worden we wel met muziek en een bloemetje opgewacht' hihi. Is het ook nog waarheid.. We werden bij de uitgang al opgewacht door Beni. Een hele aardige jongen (31 jaar oud) afkomstig uit Zwitserland. Vandaar ook de naam van zijn verblijf: Fare Suisse. Echt een oprecht aardige jongen.

Na een heerlijke nachtrust stond 's ochtends het ontbijt klaar. Lekker ontbijtje dat ons goed smaakte. Daarna bracht Beni ons naar de haven waar we het ticket van de boottocht naar Mo'orea kochten. De boot vertrok om 09:15 uur en na ruim 30 minuten stonden we dan op dit mooie eiland. Het liep allemaal vlotjes en zelfs de 'beloofde' lokale bus stond al klaar en een half uur laten waren we op onze plaats van bestemming 'Motu Iti'. De eerste blik bij het Sofitel hotel (van die hutjes op palen IN de zee) op de azuurblauwe zee, het uitzicht vanaf het eiland op het water en de witte stranden die zullen we nooit meer vergeten. We zaten echt met een wauw-effect in de bus. Wat was dit mooi zeg. Toen we aankwamen werden we door een vrolijk lachende man in korte broek en blote dikke buik welkom geheten en hij liet alles zien en vertelde voluit in het Frans (Janneke kon haar hart ophalen na haar lessen). Ons bungalowtje was superdesuper aan het water met heerlijke stoeltjes. Een koel drankje besteld en .... Heerlijk CHILLEN. Wat een geweldige plek direct aan de lagune. We hebben deze dag dan ook helemaal niets gedaan. Alleen maar genoten van het prachtige uitzicht, 's middags even een stukje naar een strandje gewandeld. Daar hebben we een duik genomen en op de terugweg hebben we een broodje en een verse jus d'ananas genuttigd. Heerlijk! Daarna nog een duik bij een ander strandje genomen en verder hebben we heerlijk op ons eigen terrasje gehangen in onze luie stoelen en op het zonnedekje/steiger. En dat uitzicht: 'formidable'.

Rond 5.30 uur werd Janneke al een keer wakker en ze opende de gordijnen om van het mooie uitzicht over het water te kunnen genieten. Toen de zon was gaan schijnen en we echt wakker waren (05.30 uur is een beetje belachelijk om op te staan toch??) was het uizicht nog mooier dan mooi.
Na het ontbijt zijn we gaan kayakken. We hadden prachtig zicht op de onderwaterwereld en het was dus erg leuk om in die kayak over het kristalheldere water te varen. We hadden besloten om vanaf een fietsje te huren zodat we ergens een lekkere lunch konden nuttigen en ook wat meer van het eiland, de andere baai en afgelegen strandjes te kunnen zien. Helemaal niets doen is toch niet aan ons besteed??!!? Om half twaalf stapten we op de fiets om tegen 5 uur weer terug te keren. We hebben een leuk deel van het eiland gefietst, eerlijk gezegd iets te ver en we hadden er op het einde een beetje de balen van maar ok (wind tegen...), maar we hebben heerlijk een verse vispasta gegeten op een mooie plek. Het restaurantje lag aan de zee en we konden het dus niet laten om daarna nog heerlijk aan het strand gelegen daar. Ontzettend mooi plekkie . Wauw.
Terug op ons stekkie hebben we ons op het zonnedekje/steiger neer gepland en hebben we met een biertje genoten van de laatste uurtjes licht op dit eiland. Helaas kregen we ook wat minder nieuws want de geplande snorkeltrip van de dag erop leek niet door te gaan. Ze hebben 12 mensen nodig om het door te laten gaan en ze hadden er al welgeteld twee: Pascal & Janneke genaamd. Dit is toch wel megabalen. Één van de mooiste plekken in de wereld om in zo'n helder water te kunnen snorkelen, dat hadden we die ochtend wel gezien toen we de stingrays onder onze boot zagen varen. Dit was echt kicken om ze zo goed te zien. Er was op die plek toen Janneke ze zag (twee stuks) geen koraal dus ze zwommen over de zandbodem en het zicht was dus echt kei goed. De ochtend erop zouden we het definitief te horen krijgen maar wij wisten ook wel beter. Het blijkt laagseizoen te zijn. Maar kun je je het voorstellen op deze plek op de aarde dat er op een heel eiland maar twee mensen zijn die deze trip willen boeken. 's Ochtends (1 februari) kregen we dus te horen dat de snorkeltrip niet doorging. We besloten om om 10.45 uur de boot terug te nemen en een snorkeltrip vanaf Tahiti te gaan regelen.

Aangekomen op Papeete werden we weer opgehaald door Beni (WAT EEN SERVICE), we hadden hem gebeld dat we eerder zouden komen. We vroegen hem naar een snorkeltoer maar hij gaf aan dat we beter een snorkelset konden meenemen en met lokaal transport naar een strand rijden. Zo gezegd, zo gedaan... wij dus met de bus naar PK18 (dit is 18 kilometer vanaf Papeete) na het Méridien hotel kwamen we aan bij La Plage Publique. Er hingen wat gasten rond bij de ingang en dat voelde wat minder en er waren bijna geen mensen op het strand. Pascal ging lekker snorkelen en Janneke bleef bij de spullen. Dat had Beni ons ook aangeraden; niet met z'n tweetjes het water in.

Na het ontbijt zijn we Papeete ingewandeld. Eerst bij de cathedrale naar binnen, daarna door naar de lokale markt. Meer rommel dan leuk en ook nog reteduur. Weet je wat, we gaan lekker via de haven terug en we pakken de bus om nog een keertje te gaan snorkelen. Gelukkig maar dat we niet direct zijn gaan snorkelen, want het viel er uit en hard.... Daarna onze spullen gepakt en op naar de bus. De eerste bus reed ons voorbij. Vol!!!!! Ja, dit is belachelijk. De tweede bus hadden we geluk. Die stopte maar de eerstvolgende stop waar een Westers uitziend persoon stond reed onze chauffeuse voorbij. Alle andere waar lokalen stonden stopte ze totdat de bus echt vol zat. Beetje selectief deze chauffeuse.....misschien maar goed dat we al aardig wat tint hebben opgedaan tijdens onze waanzinnige trip.
Het was de juiste keuze om naar het strand te gaan. We hebben er super van genoten en ook Janneke genoot van de onder waterwereld. Gave visjes zeg en mooi koraal. Om 17.05 uur liepen we terug naar de bus...... Om iets voor zes stonden we er nog. Er kwam gewoonweg geen bus. Janneke kreeg het een beetje benauwd. We moesten over twee uur helemaal klaar zijn om de vlucht te halen. En jawel, voor de eerste keer in haar leven heeft ze samen met Pascal gelift. En gelukkig stopte er na 2 seconden een aardige gast met een fatsoenlijke auto. Hij was op weg naar Papeete omdat hij een selectietraining had voor het rugbyteam met mogelijkheid om naar Frankrijk uitgezonden te worden. Gezellig zitten babbelen, hij sprak goed Engels dat scheelde. Hij zette ons ook nog eens op de parkeerplek bij Le Champion (de supermarkt bij ons om de hoek) af en we waren echt binnen 10 minuten 'thuis', waardoor we ruim de tijd hadden. Service kampioen Beni zei dat er ipv 2 vliegtuigen maar eentje per week gaat naar Paaseiland op dit moment en dat er veel overboekingen zijn. Mis je ‘m, dan betekent dat een week langer vastzitten op dit eiland. Lekkere plek,maar we wilden absoluut verder.. We stonden dus uiteindelijk vooraan in de rij en toen we eindelijk konden inchecken keek de dame achter de balie bedenkelijk. Ze moest bellen, nummers opschrijven en na 10 minuten kregen we onze instapkaart. We moeten het nog zien of het goed gaat en dat we hier wegkomen maar het leek erop of wij van deze vlucht gekickt waren. We hebben het gevoel, omdat we zo vroeg waren, we toch mee kunnen. Dat gevoel hadden we allebei en onze maag is wel drie keer omgedraaid door de blikken van de dame achter de balie. We hebben hier een geweldige tijd op Tahiti en Mo'orea gehad. Het was een heerlijke stop-over en we zijn relaxed en hebben weer zin om verder te gaan.

Paaseiland - Rapa Nui
Rapa Nui, oftewel Paaseiland, is een droog eiland, er is weinig vegetatie en vooral een mysterieuze plek door de hoofden en borstbeelden die overal op het eiland te vinden zijn. Daarnaast zijn er twee kraters van vulkanen die allebei met zoetwater gevuld zijn. Beiden prachtig om te zien.
De Rapa Nui mensen zijn enorm aardig en zeer relaxed. We hadden mazzel, want het jaarlijkse Tapati festival begon op de dag dat we aankwamen en we hebben hier dus van mee kunnen genieten. Erg leuk. Het zijn feesten waarbij tegen elkaar gestreden wordt op diverse gebieden. Het festival duurt bijna twee weken; dit jaar van 3 t/m 12 februari. Op de laatste dag gaat iedereen op het eiland, dus ook de toeristen gekleed in traditionele kleding van Rapa Nui. Dat zullen wij niet meer meemaken maar we hebben toch 3 dagen van de festiviteiten kunnen meegenieten.

Donderdag, 3 februari 2011
We kwamen 's ochtends aan op Hanga Roa, waar we opgehaald werden door één van de eigenaren van onze slaapplek. We kregen een bloemenketting omgehangen en we kregen eerst een rondrit door dé stad (lees dorp)! ALLES werd uitgelegd en getoond, maar dat was in 10 minuutjes ook gefixed want er wonen nog geen 4,500 mensen. Niet allemaal in Hanga Roa maar op het hele eiland. Het eiland is enorm klein (24 km in de lengte en 12 km in de breedte). Onwerkelijk om hier nu eindelijk te zijn.
We zijn het centrum in gewandeld om naar de tourist info te gaan. Die was natuurlijk gesloten; siësta. We zijn dus maar een rondje gaan doen. We zagen het eerste beeld (de Ahu Tautia). Deze staat mooi aan de zee, heel centraal in het centrumpje cq haventje van Hanga Roa. We hebben een erg lekkere verse jus d'ananas gedronken en daarna zijn we naar de tourist info gegaan. Helaas werden we daar ook niet veel wijzer. We dachten alles te kunnen boeken voor de twee volgende dagen maar dat was dus niet het geval. We waren van plan om naar een reisbureautje te gaan maar het viel met bakken uit de hemel. Even pech dus, de eerste regen in maanden! Later die dag hebben we gelukkig alles geregeld voor de komende twee dagen op het eiland.

Vrijdag 4 februari, ochtend paardrijden op de Maunga Terevaka gebergte
's Ochtends werden we om 9 uur opgehaald door een oud mannetje die ons naar de plek zou brengen waar de paarden staan. Een oud barrel bracht ons er naar toe. We kregen meteen twee verse ananasjes in de hand geduwd die we ook direct in onze tas moesten stoppen. We zijn in het juiste seizoen, want zowel de bananen (hier hebben ze superdikke bananen en die zijn ontzettend zoet en lekker) en de ananassen rijp zijn (deze zijn ook superzoet en sappig, heerlijk om je vingers bij op te eten). We werden afgezet bij een plek waar een klein huisje stond met een hek er om heen. Het lag echt in de middle of nowhere. Er kwam een ruwe jongen aanlopen; in de veertig schatten wij. Hij sprak bijna geen Engels alleen maar Spaans en een paar woorden Frans. Ok bueno. Twee totaal onervaren mensen die nog nooit een paard fatsoenlijk hebben gereden gaan mee met iemand die niet kan uitleggen wat ze moeten doen. Ajajaj dat wordt lachen. Onze paarden stonden al klaar. We zaten er al snel bovenop en daar gingen we. In het begin een beetje onwennig maar hoe langer we erop zaten ging het ons ook steeds beter af.
Het gebied waar we in gereden hebben was het Maunga Terevaka gebergte (hoogste punt is 507 mtr). Weinig bomen, hier en daar een eucalyptus en een palmboom. Alle bomen zijn in het verleden gekapt (men denkt om de beelden te transporteren van de plaats waar ze gemaakt zijn naar de plek waar ze neergezet zijn) dus alle bomen die er nu staan zijn allemaal hergepland.
De omgeving was echt heel erg mooi. We voelden ons twee cowboys (of toch ook één cowgirl) en het enige wat we hoorden waren de krekels en wat vogels om ons heen. Zo stil en verlaten, de wind suizend om onze oren. Een unieke ervaring. Op het hoogste punt zijn we even afgestapt en hadden we 360 graden zicht op het eiland. Wauw.
Op de terugweg hebben we gestopt bij de eerste rij koppen: de Ahu Akivi. Dit zijn de enige die met hun gezicht naar de zee toe staan (de anderen staan allemaal naar het land gericht). Deze worden gezien als de ontdekkers van het eiland en kijken naar hun thuis'land' (Polynesië) waar ze vandaan komen. De andere Moai's staan allemaal naar het land gericht. Het zijn namelijk herdenkingsmonumenten aan belangrijke overledenen. Hun lichaam is op het plateau gelegd en is daar gedroogd. De geest van een overleden persoon (wel een persoon met aanzien) zit in het beeld en beschermde zo de stam. Dat is de gedachte achter de beelden. Toen er op een gegeven moment ruzie tussen de stammen is gekomen, toen er geen voedselbronnen meer waren, sloeg men als eerste de beelden om. De beelden gaven namelijk bescherming aan de stam en als het beeld omlag dan kon men ook de stam zelf uitroeien. Men werd tenslotte niet meer beschermd.
Het leuke was dat we te paard bij de Ahu Akivi aankwamen. Er was een speciale paardenstalling. We konden onze paarden aan een houten stellage vastknopen. We moesten er om lachen, maar het is op dit eiland zo normaal om je te paard te verplaatsen. Je ziet het ook heel veel in Hanga Roa. De jeugd verplaatst zich te paard. Fantastisch, of de tijd heeft stilgestaan. Toen we terugkwamen werd er een ananas voor ons schoon gemaakt en een stuk watermeloen (Lucky Pascal, Janneke lust geen meloen) .... Heerlijk zoet! Taxi werd gebeld en helaas onze paardrijrit zat er al weer op.
De paardenrit was echt een onvergetelijke gebeurtenis. Dit hadden we zeker niet willen missen. Ook kregen we meteen een goed beeld van het mooie eiland. Met allebei twee beurse plekken op onze kont en spierpijn onder in onze rug zaten we met een grote glimlach in de taxi terug naar onze cabanas ;>

Middag 4 februari 2011 - tour naar Orongo en Rano Kau
's Middags werden we om 15:00 uur opgehaald. We hadden een trip geboekt naar Orongo en Rano Kau (krater van een vulkaan). Wij waren ingedeeld bij de Engelstalig/Spaanstalige groep (er was ook een Duitstalige groep namelijk); bij Daniela. Een vrolijke en vriendelijke meid die uit Santiago de Chile komt. Ze is getrouwd met een Rapa Nui. Ze kon erg goed vertellen en we hebben veel van haar geleerd over de historie van het eiland en de beelden; een mix van verhalen van generatie op generatie, theorieën en uitkomsten uit archeologisch onderzoek. Op een gegeven moment (lang geleden) waren er namelijk nog maar 111 echte Rapa Nui over. Er zijn er heel veel gestorven door de ziektes die meegenomen werden door de ontdekkingsreizigers en missionarissen die het eiland bezochten. Er stond niets op papier over het hoe & waarom en dat is met het overlijden van de meeste Rapa Nui verloren gegaan.
Het meest indrukwekkende van de middagtrip was de eerste blik in de krater van de vulkaan Rano Kau. Beneden in de krater staat zoetwater en in het water groeien veel plantjes die helende krachten hebben. Er komen mensen voor naar Rapa Nui om zo'n plantje te bemachtigen tegen bepaalde ziektes en ook de lokale mensen wagen zich om naar beneden te klauteren om een plantje te halen als men iets mankeert. Het water wordt overigens gebruikt als drinkwater!
Het 'dorpje' Orongo is een plek waar men vroeger samen was om tijdens de jaarlijkse wedstrijd om de leider van het eiland te worden (voor een jaar!). Degene die won was de 'birdman'. Waarom deze naam? Men moest namelijk naar beneden klauteren en vanaf daar naar het eiland Moto Nui zwemmen om daar een vogelei op te halen en dat heel mee terug nemen. Wie als eerste aan de overkant kwam met het ei was de leider voor dat komende jaar. Er staan nog (gerestaureerde) huisjes die men in die tijd gebruikte.
Op de terugweg zijn we nog gestopt bij een grot waar een aantal tekeningen te zien waren. De tekeningen daar hebben wij niet zo heel veel mee maar de plek was wel erg mooi. Een inham in een rots waar de zee hard tegen de rotsen aan knalde. Het blijft mooi om naar de kracht van de zee te kijken. 's Avonds zijn we naar de zee gewandeld en hebben daar in een gezellig restaurantje een heerlijke tonijn van de gril gegeten met een goed glas droge witte wijn tijdens de sunset. A memor y we'll never forget!

Zaterdag 5 februari 2011 - dagtour rondom het eiland
's Ochtends waren we niet heel vroeg wakker maar het blijft hier ook heel erg lang donker. Om 8 uur begint het pas licht te worden. We hoorden van Alvaro (eigenaar van onze cabanas) dat het verschil met Chili (vasteland) eigenlijk vier uur is maar dat hebben ze terug gedraaid naar 2 uur omdat er anders te veel tijd tussen Paaseiland en het continent Chili zou zitten als men dingen moet regelen. Dat verklaart waarom de zonsondergang (pas na negen uur) zo laat is en waarom het 's ochtends pas zo laat licht wordt. Om 10 uur vertrokken we samen met Ana (uit Spanje) en Alvaro. We 'moesten' nog een keer naar Orongo omdat Ana daar nog niet was geweest. Jammer maar ook geen straf om de krater van de vulkaan nog een keer te bekijken.
We hebben een drukke dag gehad en veel beelden bezocht. We zijn op de plek geweest waar de Pukao (dit is het 'haar' - de rode knot) die op de beelden staat gemaakt zijn. Vanaf hier kon je ook op Hanga Roa kijken. Daarna via de kust naar de voor ons zo bekende 15 beelden op een rij: de Ahu Tongariki.
Eerst nog even stoppen bij een groep andere beelden die langs de zee stonden. Helaas wel allemaal omgevallen. Je kon hier heel mooi het ingekapte deel zien waar het oog had gezeten of moest komen. De ogen waren trouwens gemaakt van koraal en het iris van een glanzende steensoort. Door weer en wind zijn deze bijna allemaal verloren gegaan. Alleen bij Ahu Nau Nau is er één oog terug gevonden omdat daar bij de zee een strandje is (Anakena beach). Het oog is goed bewaard gebleven door het zachte zand. Dit oog is te zien in het museum in Hanga Roa. Jammergenoeg hebben wij geen tijd gehad om naar het museum te gaan. De eerste blik op Tongariki was adembenemend. Er staan 15 beelden op een rijtje aan de zee. De lucht was blauw, witte wolkjes erbij en dan vijftien van zo'n prachtig gerestaureerde beelden. Zo mooi. We kregen er geen genoeg van en hebben hier een tijdje rondgewandeld. Op deze plek is ook onze nieuwe weblogfoto gemaakt!
Na het bezoek aan Tongariki zijn we snel naar de krater gereden: Rano Raraku. Tegen de heuvel van de vulkaan liggen en staan allemaal beelden. Daar komt de foto van de lonely planet vandaan. De twee-na-bekendste voor ons. Naast de Ahu Tongariki hebben deze beelden ons het meest geraakt. We hadden ook superdesuper geluk met het weer. De lucht was zo mooi.
In de krater begon om half drie een onderdeel van de festiviteiten van Tapati festival, namelijk de triatlón. Eerst moesten ze van de ene kant van het zoetwatermeer naar de andere kant varen met een bootje. Als men daar aankwam moesten de deelnemers een grote tros bananen om hun nek hangen en een rondje rondom het meer rennen (en dat was een eind en dan met een hele grote tros bananen aan allebei je schouders....), daarna nog een half rondje zonder bananen rennen om tenslotte zwemmend op een soort rieten paal weer naar de overkant van het meer te zwemmen. Het was een drukte van jewelste en er waren al heel veel mensen. Het was erg leuk om zoiets mee te maken. Mensen die vrolijk zijn, joelen en schreeuwen ter aanmoediging, leuke muziek en een glaasje alcohol erbij (dat is anders dan in Australië waar je nergens alcohol mag drinken behalve op het terras!). Ook erg leuk om te zien hoor al die mannen met een stringetje aan en gespierde lijven die verder volledig bloot zijn (dit onderdeel vond Janneke geen probleem om bij te wonen). Ook aan de binnenkant staan her en der wat beelden. Wij wilden hier naar toe maar werden teruggefloten. Helaas dat mocht niet. Wel mochten we gaan kijken bij een vrouw die twee beelden aan het opgraven was. Dat was gaaf om te zien. Er was er eentje 7 meter uitgegraven. Hierdoor kon je het snijwerk op de achterkant van de rug van het beeld heel goed zien. De vrouw was op dit moment een tweede aan het uitgraven, maar daar was ze net aan begonnen.
Nadat we de twee rondes triatlón bekeken hadden zijn we terug gelopen en hebben we gewandeld naar de koppen die zich op de voorkant van de vulkaan bevinden. Wederom te gek om te zien en heel veel foto's schieten. De lucht was zo mooi. Op de terugweg was het al meer dicht getrokken en waren er meer witte wolken boven de gezichten te zien. Als de lucht goed is, moet je foto's maken dat blijkt maar weer.
Alvaro stopte nog bij een steen die als communicatiemiddel gediend heeft. Er zaten allemaal gaten in en door het blazen van lucht maak je bepaalde geluiden. Afhankelijk van welke gaten je dicht hield was het geluid anders en wist men aan de andere kant wat het geluid betekende.
Hij stopte ook nog bij een omgevallen (de grootste van bijna 10 meter) Ahu. Hij stopte hier niet speciaal voor de Ahu (het beeld) maar meer voor een steen die er lag. Daar kon je een wens doen en dat hebben we natuurlijjk gedaan.
Als laatste stop deden we Anakena aan. Een van de weinige plekken in de wereld waar bij een prachtig wit zandstrand een archeologische site te bezichtigen is. Kijkend door de palmbomen zag je een rij beelden staan: de Ahu Nau Nau. Ook stond er eentje alleen (de Ahu Ature Huki). Alvaro's opa heeft geholpen om deze weer rechtop te zetten. De eerste keer mislukte dit en toen hebben ze ‘m voor de tweede keer omhoog gezet, samen met een Noorse expeditie. De opa van Alvaro verloor daarna een familieled en binnen een week overleed ook nog zijn moeder. Men zegt dat de geest die vrij was, toen het beeld nog plat was, weer terug gevangen zat in het beeld. De geest was hier niet blij mee en heeft op deze manier revanche genomen..... Zijn opa heeft kort daarna het eiland verlaten.
We waren pas tegen half acht terug dus we hadden een lange dag achter de rug. We wilden de zonsondergang gaan bekijken bij Ahu Vai Uri (de één na laatste rechtopstaande - Moai genaamd - die we nog wilden zien), dus we moesten nog haasten om dat te halen. We waren gelukkig op tijd en om 21.10 uur ging de zon mooi onder. Net niet in de zee want er hing een dun laagje wolken voor maar het was een mooie zonsondergang. Bij dit groepje beelden staat ook de Ahu Ko Te Riku; deze is gerestaureerd en men heeft in deze als enige een oog terug geplaatst om te laten zien hoe dit er vroeger heeft uitgezien. We hebben op dit punt nog lekker op het gras gelegen en genoten van de zonsondergang en de verkleuring van de lucht. Toen we terugliepen zijn we nog bij het Tapati festival geweest. Het avondprogramma was net begonnen en een lokale band begon te spelen. Vrolijke muziek. Eens kijken in Chili of we daar een cd'tje van kunnen kopen als herinnering aan dit bijzondere eiland.

Paaseiland, Rapa Nui, een zeer bijzondere plek. We zijn blij dat we dit eiland aangedaan hebben tijdens onze droomreis. Een aanrader voor mensen die er over denken om hier naar toe te gaan maar men moet dit wel snel doen . Dit eiland zal heel snel gaan veranderen dat gevoel hebben wij in ieder geval. Het toerisme staat nog aan het begin van de big-boom. Het voelt een beetje 'kneuterig' aan en dat vonden wij alleen maar geweldig om te zien. De sfeer is nu nog redelijk relaxed en dat de jeugd nog te paard rondrijd draagt zekerbij aan het karakter van het eiland. Bij één van de topattracties stond een houten tafeltje met plastic stoeltje met een mannetje ter controle. De meeste attracties zijn ook nog eens voor nop te bezoeken. In/op de twee kraters moet je wel een entreekaartje hebben en die prijs is al enorm gestegen. De 'boom' zal dus heel snel gaan komen. Boek een ticket.... Snel!

Veel groeten,
Pascal & Janneke