21 februari 2011, wandeling: Fitz Roy (25 kilometer)
Op 21 februari zijn we per bus van El Calafate naar El Chaltén gegaan. De rit verliep erg soepel en we waren al op tijd daar. Bij een uitzichtpunt net voor de stad stopte de bus en mochten we er uit om een foto te maken. Zeker de moeite want de berg Fitz Roy lag helemaal vrij; geen wolkje die om de berg hing. Wat een geluk! Toen we bij het bezoekerscentrum van het nationale park aankwamen stopte de bus weer. Iedereen 'moest'' uitstappen en we kregen daar algemene informatie over de wandelingen en dat we het park schoon moesten achterlaten. Er worden hier (nog) geen entreegelden gevraagd, maar dat kunnen ze alleen maar handhaven als iedereen de natuur en de regels van het park respecteert. We moeten ook zeggen dat we nergens maar dan ook nergens één papiertje hebben zien liggen dus het gaat tot nu toe goed. Aangekomen bij ons hostel hebben we snel een broodje gekocht, water erbij en we zijn begonnen aan de wandeling richting Fitz Roy. Je weet namelijk nooit wat de dagen erna het weer zal doen dus we moesten van het mooie weer genieten. De wandeling ging door verschillende vegetaties. Aan de ene kant zie je de vallei, je ziet de bergen voor je, je loopt af en toe een stuk door het bus heen en natuurlijk het zicht op de Fitz Roy. De zon stond hoog aan de hemel; lekker warm dus om te wandelen maar we hadden heel slim korte broek aan. Lekker hoor. Jammer genoeg was er een wolk om de Fitz Roy gaan liggen en het leek er op dat er steeds meer wolken rondom de prachtige bergpartij zou gaan liggen. Het laatste stuk was een enorm zware klim van een uur. Echt alleen maar omhoog en dan ook nog over losliggende steentjes. Je moest goed kijken waar je je voeten neer zet want anders zette je één stap omhoog en je gleed er weer drie terug (we spreken uit ervaring!). Verbazingwekkend hoeveel 'oudere' mensen toch nog omhoog klimmen, vinden wij. Knap hoor, petje af. We waren blij dat we boven waren. Fitz Roy was inderdaad bedekt met een dikke pak wolken maar de zon liet zich af en toe zien. Vanaf het hoogste punt keek je beneden naar het meer dat onderaan de berg van Fitz Roy ligt en als de zon er op scheen dan was de keur van het meer turquoise-blauw. Prachtig! Zeker de moeite waard om deze pittige klim van een uur te maken. We hebben boven op de berg even uitgerust en zijn daarna aan de afdaling van 4 uur begonnen. Een heerlijke eerste wandeldag in dit prachtige nationale park.

El Chaltén, 22 februari 2011, wandeling Loma del Pliegue Tumbado (24 kilometer)+ wandeling naar uitzichtspunt Los Condores
De tweede wandeldag in Los Glaciares was het weer enigszins omgeslagen. Dikke grijze wolken dreigden hoog aan de hemel maar we hebben onze regenjassen en - broeken maar in de tas gedaan en zijn vol goede moed vertrokken aan wederom een lange en redelijk pittige wandeling. Vanaf het eindpunt zouden we uitzicht hebben op zowel het Fitzroy als het Cerro Torre gebergte. De wandeling begon bij het bezoekerscentrum. We hebben nog even het weer gecheckt voordat we vertrokken. Misschien wat regen voorspelt maar dat weet je nooit zeker in dit gebied. Het kan op ieder moment omslaan. De wandeling blijkt een prachtige wandeling. Wederom door de mooie natuur van het park maar weer heel anders dan de dag ervoor. Wat meer open vlaktes waardoor je inderdaad mooi zicht hebt op alles om je heen. Ook grote stukken door het dichte bos. Je kon heel mooi uitkijken op het grote meer (lake Argentino) en ook zag je het dorpje El Chaltén van bovenaf. Wel was de hele heenweg omhoog, omhoog, omhoog. Onze beenspieren hebben goed moeten werken. En dat ruim 3 uur..... Op sommige punten even zitten om bij te komen en even wat te drinken. Pfoeh.
Bij het laatste stuk kom je uit het bos en dan is het een pittige klim omhoog over een droge vlakte waar geen bomen groeiden. Het begon een beetje te druppen maar niet noemenswaardig. Het eindpunt was wederom schitterend. Beneden ons in het dal lag het meer aan de voet van de Cerro Torre (laguna Torre genaamd). Niet zo mooi blauw maar een beetje melkachtig kleurtje dat wel. De punten van Cerro Torre konden we een beetje zien door de wolken en Fitz Roy lag bedekt in een dikke pak wolken. Ondanks dat de uitzichten niet zo subliem waren als waarschijnlijk het geval zal zijn bij een heldere dag hebben we genoten van de wandeling zelf, de omgeving waar we doorheen gewandeld zijn (ook al was het stijl omhoog de heenweg!) en de uitzichten op de valleien, de bergen, het meer en later ook richting de bergtoppen. Wauw wat is dit park mooi. De terugweg was volledig naar beneden wandelen. Geen klimwerk maar afdalen. Prima wandelen. We kwamen tegen half vijf op het eindpunt aan en zijn toen vanaf daar richting het uitzichtspunt Los Condóres geklommen. Ja je leest het goed geklommen. Weer een stijle klim omhoog van 30-45 minuten.... Hadden we nog niet genoeg geklommen? Blijkbaar niet, haha. Vanaf bovenaf kun je de condor goed zien als die daar rondcirkelt. De condor hadden we graag willen zien, maar helaas, geen geluk voor ons die dag. Mooie afsluiter van de dag om vanaf dat punt over het dorpje El Chaltén heen te kijken. Even zitten en genieten.

El Chaltén 23 februari 2011, wandeling: laguna Cerro Torre (22 kilometer)
's Ochtends wat vroeger op dan de dag ervoor op gestaan. 's Avonds om 18.30 uur zou namelijk onze bus vertrekken richting El Calafate en we wilden nog heel graag een wandeling maken die dag. De wandeling zou redelijk vlak zijn en dat leek ons wel een prima wandeling voor deze laatste dag. We hadden nu geluk met het weer. Er waren wolkjes aan de lucht maar er scheen vaak een zonnetje en waren veel blauwe luchten aan de hemel te verkennen. Wat een heerlijke dag weer. Het begin van de wandeling was zeker NIET vlak te noemen. Wederom klimmen. Ajajajaj onze bilspieren doen al pijn, moet dit nou? Ja als je iets wilt zien moet je echt eerst omhoog. Daarna was de route inderdaad redelijk vlak met af en toe een stijging van 20 minuutjes. De Cerro Torre zagen we al na 45 minuten liggen en de wolkjes die er nog waren gleden snel de goede kant op. Het uitzicht vanuit iedere hoek op het gebergte werd mooier en mooier hoe dichter we bij het eindpunt van de route kwamen. Veel door bos gewandeld en het leek er op of we de afdalende rivier volgden. Gelukkig een vlakkere route dan de dagen ervoor. Je merkte het ook aan het aantal wandelaars op deze route. Het was een stuk drukker dan de andere routes die we gewandeld hebben. De Fitz Roy en deze (Cerro Torre) route zijn ook de meest bekende. Ook zie je veel wandelaars met tenten lopen. Zij blijven overnachten in het park en zullen waarschijnlijk van plek naar plek wandelen. Het eindpunt van onze route was aan de voet van de berg aan het Laguna (meertje) Cerro Torre. De zon stond hoog aan de hemel en de schittering in het water was schitterend. De drie pieken op de achtergrond..... ja daar doe je het voor. Voor zo'n beeld wil je graag 3 uur wandelen. Toen wij aankwamen was het nog redelijk rustig maar het werd al sneller drukker.
In het dorpje aangekomen hebben we onszelf getrakteerd op de heerlijkste ijs die we tijdens deze hele reis gegeten hebben. Echt super lekker. Bedankt Lonely Planet, goede tip. De Calafate ijs, gemaakt van de vruchten van de Calafate struik was dé topper maar de andere smaken waren ook om je vingers bij op te eten. Dat hadden we wel verdiend na drie dagen wandelen. 's Avonds met de bus terug naar El Calafate.

Donderdag 24 februari 2011, El Calafate, Big Ice trek
We werden rond 7 uur 's ochtends opgehaald. In totaal een groep van 28 personen. Allemaal redelijk jong nog. We zagen ook in het foldertje dat je de big ice trek alleen maar mag doen als je tussen de 18 en 45 jaar bent. Wat? Pascal is net op tijd.... Grapje.
We reden naar het Nationale Park Los Glaciares - noordkant van het park. Als eerste reden we met de bus naar 'the balcony' van Perito Moreno. We kregen hier een uur om via een soort loopbruggen naar de verschillende uitzichtpunten van de Perito Moreno gletsjer te wandelen. We hoorden het ijs echt kraken. Dat is een geluid dat niet te omschrijven is en het gaat echt door je hele lijf heen. Wat helemaal gaaf was, is dat we een aantal stukken hebben zien afbreken. Als je ziet met wat voor een kracht die stukken massief ijs in het water terecht komen. Wauw. Een uur was echt te kort; ook hier hadden wij wel een dag kunnen zitten en naar de krakende geluiden van het verschuiven van het ijs te luisteren en naar de gletsjer zelf te kijken. Toen we aankwamen stond de zon alleen op het achterste gedeelte maar de zon kwam langzaam hoger en hoger te staan. Voordat we gingen was de volledige gletsjer in zon gehuld. Wauw, dankjewel weergod(in) voor dit prachtige weer.
De gidsen die deze dag bij ons waren zeiden dat het zo'n 15 dagen per jaar (ja per jaar, dus 15 dagen per 365 dagen) zo'n mooi weer is als deze dag. YES, YES, YES!!!!
Na het bezoek aan the balcony zijn we naar een bootje gegaan. Met het bootje werden we naar het beginpunt gebracht waar onze ice trek zou starten. We liepen eerst een uur langs de rand van het ijsmassief op naar boven (via het bos). Lekker klimmen (haha) om zo hoog mogelijk te komen waar we echt het ijs op zouden gaan. Bovenaan gekomen kregen we onze cramples (ijsschoenen) aangemeten en konden we het ijs op. Wat raar met van die pikkers onder je schoenen over het ijsmassief te lopen. Het ijs vooraan was redelijk bruin en er lagen best wel wat stenen op het ijs. Toen we wat verder het ijs op kwamen was het echt een sprookje. Wit, wit, wit, blauwe lucht, de zon die schijnt en dan wij die op dat ijs rondlopen. Dit is niet waar? We moesten elkaar echt even knijpen om te realiseren dat we echt op het ijs stonden. En de blauwe kleuren van de combinatie van het ijs, de zon en de dieptes. Zo te gek. We waren ook erg nieuwsgierig hoe het op de foto's zou overkomen. Door het felle licht konden we niets zien van de foto's die we maakten. Op het ijs waaide het trouwens behoorlijk. We waren blij met ons windjack en onze regenbroek. Een zonnebril tegen het felle licht en Pascal een muts tegen de zon. Janneke had een doek ipv een muts en dat was 's avonds ook te zien aan haar rode kleur op het gezicht. Ze kreeg er zelfs opmerkingen over toen ze de bus in stapte en toen we bij het hostel terugkwamen. Niet verbrand dat het pijn doet gelukkig.
We hebben al heel veel mooie lunchplekken gehad deze vakantie maar de lunchplek op het ijs staat ergens bovenaan in onze top tien. Wauw. Het is onbeschrijfelijk! Een onwerkelijke ervaring die we (weer) niet gaan vergeten. Het is zo moeilijk om ons uit te drukken na zoveel superdingen gedaan en beleefd te hebben. We weten gewoon soms niet meer hoe we het op moeten schrijven zodat het ook echt overkomt. Maar we kunnen hier heel kort over zijn: dit was een TOPDAG! Op de boot terug langs de gletsjer kregen we allemaal een wodka met ijs (we noemden het een stukje Perito Moreno.
We hebben deze dag tijdens een heerlijke boterzachte lomo met een flesje vino tinto nog een keertje de revue laten passeren. Natuurlijk komen dan ook heel veel andere hoogtepunten van deze reis naar boven. We hebben de dag dus heerlijk afgesloten bij El Cachuron (aanrader... wat was dat biefje zacht!).

Vanuit El Calafate in Argentinië zijn we per bus naar Puerto Natales in Chili gereisd. Een lange rit, maar dat kwam vooral door de behoorlijk bureaucratische en tijdrovende grensformaliteiten van Argentinië naar Chili.

Zondag 27 februari - wandeldag 1 (Antares Patagonia) - Torres del Paine
's Ochtends om 08.00 uur werden we opgehaald door Don Carlos (later door ons 'onze Don Carlos genaamd') onze chauffeur en Tadeo (onze gids, afgekort Tad). We reden naar de ingang van het park. Onderweg stopten we bij een groep guanaco's die wel heel erg dichtbij de weg stonden. Gaaf! Ze waren ook totaal niet schuw en bleven mooi staan. Mooie plaatjes dus. Ook bij een groepje Rhea's (Nandu - een emoe-achtige vogel, oftewel struisvogelsoort) werd gestopt.
Bij het Laguna Amarga stopten we. De schittering van de Torres en de omringende bergen in het water was op die plek uniek. We hadden geluk want er kwam een zonnetje tevoorschijn waardoor de schittering in het water nog mooier was.
We reden door naar onze refugio (Refugio Torre Central). We hebben onze spullen in de kast gezet en zijn direct begonnen aan de wandeling richting Torres del Paine. Het eerste stuk was direct omhoog, omhoog, omhoog. Meteen onze beenspieren testen maar we wisten eigenlijk al dat die nog wel functioneerden. Maar ja als je de Torres wilt zien, en ook onze belofte aan Noes en Dré na te komen, dan moet je toch ook echt dit eerste stuk wandelen. De uitzichten die we achter ons lieten waren erg mooi. Je kijkt uit (als je omkeek) over de vallei en hoe hoger je kwam hoe meer je van de vele meertjes te zien kreeg. Na de lunch ging de wandeling door een bosrijk gebied, dit duurde ongeveer 1,5 uur. De uitzichten waren niet wijds omdat je door het bos liep. Ons viel meteen op dat Torres del Paine National Park een stuk 'ruwer' is dan Los Glaciares National Park. Echt twee verschillende parken. Na het bosrijke stuk dat up & down, up & down was kwamen we bij een open vlakte. Daar stond een bordje met de tekst 'Torres 45 minutos'. Ok dit wordt een pittige klim en dat kunnen we beamen. Inmiddels had de regende het en hadden we ook onze regenbroek aangetrokken. Daar gingen we, op naar 'los Torrres'! Het was een pittige klim veel over de losse stenen en rotsen. Veel mensen hadden het zwaar, vooral degene met de nordic walking stokken. Na een uurtje klimmen kwamen we op het eindpunt. De torens waren half in de wolken maar ondanks de harde wind, de wolken om de torens waren we kei blij dat we tot hier zijn gegaan. Onderaan de voet van de Torres ligt een gletsjer (Glaciar Torres genaamd) en een meertje. Een erg aardige meneer wilde wat foto's van ons maken en daar nam hij ook rustig de tijd voor. Hij joeg nog iemand weg die in het beeld van onze foto stond en hij gaf niets om de regen en de wind die om hem heen waaide. Maria (onze wandelgenote uit Australië) liep iets langzamen en we spraken af dat we bij de plek waar we geluncht hadden zouden wachten. Dé juiste plek bleek toen er ineens een bekend gezicht met een smile van oor tot oor voor de raam verscheen: JECCA! Nee, dit geloven we niet. Een hartelijk ontvangst van beide kanten met een kus en een dikke omhelzing. Oh wat waren we blij dat we haar daar zagen. De terugweg naar beneden ging vanaf dat punt zeer soepel. Het weer was weer veranderd en we konden het laatste stuk naar beneden toe in de zon lopen met een prachtig uitzicht op de meren en het groen om ons heen. Beneden aangekomen moesten we nog een half uur wandelen richting onze slaapplek. Helaas dat stuk wel in behoorlijke pittige regen. De regenbroek en regenjas doen goed dienst! Na het avondeten zijn we nog even bij de kachel gaan zitten. Even de dag doornemen en daarna snel onder de wol.

Maandag 28 februari - wandeldag 2 - Waterval Salto Grande, boottocht over Lake Pehoe - wandeling Lago Grey (Glaciar Grey)
De tweede wandeldag begon pas om 10.00 uur. We gingen richting de boot om het Pehoe lake over te steken. Onderweg stopten we bij een waterval. Mooie waterval met behoorlijk wat kracht. Helaas regende het en ook toen we op de boot zaten, die enorm volgepakt was met mensen, bleef het regenen. Bij de volgende Refugio aangekomen (Paine Grande genaamd) hebben we onze spullen op onze kamer gelegd en zijn we in de sociale ruimte gaan zitten om onze lunch op te eten.
We begonnen pas aan onze wandeling om half twee. Dit kwam omdat we de ferry om 12 uur hadden. Achteraf bleek dit de juiste keuze omdat het in de middag droog werd!
Het eerste uur was het nat. Regenspullen aan en wandelen. We liepen via een vallei (Valley of the Wind - genaamd). Een heel mooi stuk door het groen. Na een uur in de regen klaarde het snel op. Het zicht vanaf de diverse uitzichtpunten op Glaciar Grey was ook erg mooi. Het pad was up & down, up & down langs het meer (Lago Grey). Echt een hele mooie wandeling en we genoten dan ook van de prachtige blikken. We hadden niet alleen geluk dat het droog werd maar we werden ook nog eens beloond met de zon die aan het einde van de middag tevoorschijn kwam. Wat gaaf was, was dat op het uitzichtpunt we met bewolking op het meer en boven de gletsjer begonnen maar na 5 minuten werden de wolken weg gewaaid. Hier hebben we letterlijk met ons hoofd in de wolken gezeten. Als je zag hoe snel dit op kwam zetten en hoe snel dit ook weer verdween. Bijzonder om mee te maken. De zon schitterend op het water, op de vele ijsbrokken die van de gletsjer afgebroken waren en in het water rond zwemmen, de steeds veranderende blik op de gletsjer zelf zullen we niet snel meer vergeten. Wat een geluk hadden we. Als we 's ochtends waren begonnen dan hadden we de volledige route in de regen afgelegd inclusief een hele dikke pak grijze bewolking. Het heeft zo moeten zijn dat we pas om 10 uur gestart zijn die dag.
Vanaf de eerste lookout was het up & down via de rand van het meer met af en toe een blik op de gletsjer. Het eindpunt was een punt op een rots waardoor we voor ons op de gletsjer konden kijken. Wauw. Prachtig eindpunt en de wandeling zeker de moeite waard. Aangezien we laat gestart waren die dag konden we geen uren op dit mooie punt blijven en moesten we weer rechts omkeert maken. Wij (Pascal en Janneke) kwamen om 20.45 uur terug bij de Refugio. We waren nog net op tijd. Het eten smaakte voortreffelijk na zo'n dag wandelen. Na het eten hebben we gedoucht en wij hebben zijn nog even bij de kachel gekropen. Heerlijk na een dag wandelen.

Dinsdag 1 maart 2011 - wandeldag 3 - wandeling Valle del Francés (French Valley)
Na het ontbijt zijn we al om 08.30 uur aangelopen. We hadden een pittige dag voor de boeg en we moesten om uiterlijk 18.00 uur terug zijn om de boot terug over het Lake Pehoe te halen.
De wandeling door de French Valley (genaamd naar een Franse expeditie die de berg - Cumbre Principal - wilde beklimmen maar na verschillende keren proberen is het uiteindelijk nooit gelukt. Ze hebben daar lang gezeten en vandaar hebben ze het de French Valley genoemd) begon door een groen gebied. Heel eerlijk vonden wij het niet zo superdesuper bijzonder na al het andere moois wat we hadden gezien. Na zo'n twee uur wandelen kwamen we op het eerste rustpunt aan, campamento Italiano. Een camping in het bos. Er lag een mooie brug bij. De meeste bruggen mag je maar met twee man tegelijk oversteken; zo ook deze. Echt van die lekkere wiebelhangbruggen met hard stromend water eronder. Vanaf dit punt zouden we een uur gaan klimmen over losliggende rotsen. Nou dat was dus ook echt zo. Het vervelendste stuk in de drie dagen wandelen was dat uur na de eerste stop. Na dat uur werd je wel beloond met een prachtig uitzichtpunt. WAUW. Je had hier uitzicht op de vele pieken van de bergen en een prachtige gletsjer. Echt heel erg mooi. De chocoladerepen en het fruit werd uit de tas gehaald om energie op te doen. Toen Maria op dat punt boven kwam gaf ze meteen aan dat ze niet meer verder zou wandelen ivm de tijd (we moesten om 18.00 bij de boot klaar staan). Dat was voor haar de juiste beslissing want het komende 1.15 uur was een behoorlijk pittige klim. Het was een mooie route door het bos, maar langs de rand van een naar beneden klotsende rivier en we moesten ook nog behoorlijk gemeen omhoog kimmen op bepaalde punten. De uitzichten op de open plekken op de bergen waardoor we werden omringd was echt het mooiste wat we de afgelopen drie dagen hadden gezien. Tenminste dat vonden wij. Op het lagere punt waar we heel mooi uitzicht hadden werd de camera voor de dag gehaald want..... zon stond aan de hemel en de blauwe lucht met witte wolken erachter. WAUW, YES , YES.
We snapten ook dat het de valley genoemd wordt. Een bijzonder gevoel gaf het om daar te staan zeg. De laatste klim van een half uur was echt pittig. Toen we op het hoogste punt aankwamen, waar het uitzicht super was, waren we echt doodmoe! Tad heeft een 360 graden rondje foto's van ons gemaakt. Gaaf. Daarna zijn we aan onze terugreis begonnen. Het laatste uur was met wat gemopper. dagen was het genoeg en we waren dan ook blij dat we terug waren op de plek waar we op de boot zouden stappen. Om kwart voor vijf waren we terug. Ruim op tijd. De boot vertrok om 18.30 uur en de boottocht was nu vele malen mooier en veel rustiger dan de heenreis. De zon scheen op de bergen en we konden nog mooie foto's maken. 'Onze' Don Carlos stond al bij het eindpunt te wachten en na ruim 1,5 uur via een mooie route maar op een onverharde weg kwamen we om 20.30 uur aan in Puerto Natales. We hebben nog samen gegeten en daarna hebben we afscheid genomen van Tad en Maria.
Afscheid van Patagonië; een heerlijk gebied om te zijn en we hebben er enorm genoten.

En nu beginnen we aan het laatste stuk van onze droomreis. We vliegen van het Zuiden van Chili helemaal naar het Noorden, naar San Pedro de Atacama. Vanaf daar zakken we af via Salta (Argentinië) om onze reis in Buenos Aires af te sluiten.

Groetjes,
Pascal & Janneke
2 maart 2011